Selim 'Miles' Boudrâa (32) bracht in 2019 een plaat uit met zijn band Man On Fire & The Soul Soldiers. Hij treedt ook op met SupaFly en One Root. Hij studeerde jazzzang en saxofoon aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel. Hij groeide op in het Franse Mulhouse met een Algerijnse vader en een moeder uit Réunion. Hij woont aan de Anderlechtsepoort.
Enfant terrible: Selim 'Miles' Boudrâa, zanger en saxofonist
© Saskia Vanderstichele
| Selim 'Miles' Boudrâa, zanger en saxofonist.
Mijn eerste concert met Man On Fire & The Soul Soldiers vond in 2011 in café-restaurant Le Cercle des Voyageurs plaats. Ik heb toen snel vier vrienden opgetrommeld om covers van Marvin Gaye, Stevie Wonder en Otis Redding te spelen. We hebben de tent in vuur en vlam gezet met een energieke mix van soul, funk en r&b.
In de loop der jaren heb ik de band uitgebreid met percussie en een blazerssectie. Ik ben ook eigen nummers gaan schrijven. Ik ben blij dat ik overal mag optreden, in clubs en op privéfeesten, omringd door de beste jonge muzikanten van hier. Weet je, ik sta aan het hoofd van een vreemdelingenlegioen. We zijn allemaal Brusselaars met een andere achtergrond: Frans, Chileens, Israëlisch, Grieks. Muziek heeft geen grenzen.
Ik treed op in verschillende constellaties met een uiteenlopend repertoire. Alsof ik elke avond een andere USB-stick insteek. SupaFly gaat meer richting jazz, met bijvoorbeeld covers van John Coltrane, maar is tegelijk ook groovy en funky. One Root is een reggaegroep, waarin ik saxofoon speel. Mijn bekendheid is gegroeid sinds ik in 2018 meegedaan heb aan The Voice Belgique. Ik heb mezelf kunnen presenteren aan een breder publiek en heb interessante muzikanten ontmoet zoals BJ Scott, voor wie ik arrangementen heb geschreven.
"Brussel biedt een goudmijn aan uitstekende muzikanten"
Ik kan me een leven zonder muziek niet voorstellen. Toen ik vijf was, ging ik al naar de muziekschool. Ik wilde eerst gitaar spelen, maar de gitaarleraar ging net met pensioen en er was niet meteen een opvolger. Dan maar saxofoon. Een goede keuze, want het is het instrument waarmee je het best je gevoelens kunt uitdrukken.
En de meisjes houden ervan (lacht). Als je dan ook nog zingt, c'est le strike (lacht nog harder). Ik draag de naam Miles, een anagram van mijn voornaam, als eerbetoon aan Miles Davis. Mijn Algerijnse achternaam betekent trouwens 'zware arm', alsof ik voorbestemd was om in de voetsporen van Louis Armstrong te treden.
Mijn vreemdste concertervaring? In Antwerpen was ik in café Kiebooms aan het spelen, toen politieagenten in burger de zaal binnenkwamen. De buren klaagden blijkbaar over lawaaioverlast. We moesten niet alleen stoppen met spelen, maar ook onze instrumenten afgeven. Ik weigerde resoluut.
Dat kan toch niet in een rechtsstaat, zonder geldige reden je privébezit moeten inleveren? Gevolg van mijn zogenaamd opstandig gedrag: ik moest een nachtje in de cel doorbrengen. Een kafkaëske ervaring. De volgende dag mocht ik naar huis.
Brussel biedt niet alleen een goudmijn aan uitstekende muzikanten, maar is ook een aangename stad om te leven. Kosmopolitisch, tolerant en open van geest. Brusselaars doen niet moeilijk en ontvangen je met open armen. Ook al willen sommige politici mensen van verschillende afkomst tegen elkaar opzetten. Ik eet in mijn buurt graag Syrisch of Libanees en ga graag wandelen aan de vijvers van Woluwe. Alles is hier goed bereikbaar, te voet of met het openbaar vervoer.
Ik wil in de toekomst zo veel mogelijk optreden en daarmee zo veel mogelijk mensen gelukkig maken. Muziek brengt me op vele plaatsen. Dit jaar had ik het geluk om drie maanden in een club in Shanghai te spelen. Ik deel ook graag mijn kennis en ervaring, bijvoorbeeld als lesgever aan de Musictown School in Ukkel. Of ik speel voor een klein of groot publiek, ik geef me altijd volledig. Maar nu je het zegt, Couleur Café mag me altijd bellen. On est là, on existe (grinnikt).
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.