Enfant terrible: Shayto Badjoko, tattoo-artieste

Ik heb mijn eigen grafische vocabulaire. Mijn stijl is geometrisch en lineair, minimalistisch en sober. Ik kies voor strakke lijnen en gebruik enkel zwarte inkt. Mijn inspiratie haal ik uit de modernistische architectuur en schilderkunst. Dit jaar heb ik een speciaal project om de honderdste verjaardag van Bauhaus te vieren. Na maandenlange research heb ik honderd tekeningen gemaakt.

Het zijn unieke stukken die ik elk maar één keer als tattoo zal zetten. Intussen is bijna de helft gereserveerd. Eén creatie op basis van een tentoonstellingsaffiche van Herbert Bayer is voor mezelf, want ik wil ook deel uitmaken van het project. Eigenlijk wel ironisch dat een beweging die decoratie afwees mij geïnspireerd heeft tot tattoos, versieringen van het lichaam.

Ik werk bij me thuis. Dat is een intieme setting voor een pure, intense ervaring. Ik noem het een ritueel. Tatoeëren vereist ongelooflijk veel vertrouwen. De klant levert zich over aan mij en ervaart vaak pijn. Daarom doe ik er alles aan om de persoon op zijn gemak te stellen. Een tattoo is voor het leven. Het is een permanente post-it. De tijd is voorbij dat je raar bekeken wordt als je een tattoo hebt.

Al mijn vrienden hebben er een. Er is ook voor ieder wat wils. De keuze aan motieven, formaten en te tatoeëren lichaamsdelen is groot. Grafische opdrachten doe ik nog altijd. Ik beletter menukaarten en -borden voor cafés en restaurants. Ik heb veel contacten in de horeca omdat ik zelf geruime tijd in bars heb gewerkt om geld te verdienen.

Met vrienden heb ik ook andere projecten lopen. Vices & Versailles maakt satirische boekjes over het leven van bekende personen. Collecti.e.f 8 maars roept op tot vrouwenstaking. Ik werk ook nog aan een video en wil verenigingen helpen om spandoeken te maken voor betogingen. Bij elk project start ik met een wit blad. Ik wil telkens opnieuw beginnen.

Ik kom uit een creatief nest. Mijn moeder heeft binnenhuisarchitectuur gestudeerd, mijn vader was bassist. Mijn oudere broer zit mee achter het ecologische modelabel Mansour Martin. Als kind ben ik één keer naar Congo geweest, het land van mijn vader. Ik zou nog eens willen teruggaan, maar dat vraagt een grondige voorbereiding. Met mijn gemengde identiteit pas ik perfect in Brussel.
Sint-Gillis is voor mij als een groot familiefeest. Ik kom altijd wel iemand tegen die ik ken. Het is alsof we elkaar voortdurend in de gaten houden. Het mooie is dat je ook met onbekenden snel aan de praat komt en dat mensen zichzelf niet te veel au sérieux nemen. Relativerende humor in plaats van drukke egotripperij.