Pierre-Emmanuel Vandeputte (28) is geboren Cosne-sur-Loire in de Bourgognestreek, maar stamt af van een West-Vlaamse familie uit Kortrijk. Hij studeerde industrieel design aan La Cambre, en startte begin 2015 zijn eigen ontwerpbureau op. Hij woont in Molenbeek, vlak bij het kanaal.
Enfant terrible: Pierre-Emmanuel Vandeputte, productontwikkelaar/vormgever
© Saskia Vanderstichele
| Pierrre Emmanuel Vandeputte, productontwikkelaar/vormgever.
Als kind maakte ik op de boerderij van mijn grootvader vaak watermolentjes uit hout. Daarna gingen we ze uitproberen, en plaatsten ze boven op een berg aarde om zo het water te doen stromen. Je kon de afmetingen veranderen, de vorm, de esthetiek. Maar dé grote uitdaging was: het moest werken. Misschien waren dat mijn eerste stappen als designer. Ik heb altijd graag met mijn handen gewerkt, gebricoleerd. Design bleek voor mij een mooi compromis tussen enerzijds het creatieve en artistieke, en anderzijds het pragmatische, het ambachtelijke.
Na mijn studies aan La Cambre heb ik een aantal maanden gesolliciteerd, maar het was niet makkelijk om aan een job te geraken bij een bestaand ontwerpbureau. De ontmoeting met Olivier Gilson van het MAD Brussels werd een ommekeer: hij bood me een twee jaar durende residentie aan daar. Een aantal ideeën uit mijn studietijd kon ik zo verder ontwikkelen.
Ik ging naar vernissages, bouwde een netwerk uit. Stap voor stap heb ik zo mijn bureau opgebouwd. Best een spannende uitdaging, want je moet constant je eigen werk uitvinden. De eerste jaren leefde ik nog als een student, en at ik vooral veel pasta (lacht). Het vraagt zeker het nodige geduld om als zelfstandige ontwerper in je eigen onderhoud te kunnen voorzien. Ongeveer tien jaar zegt men, ik zit nu halfweg (glimlach).
"Ik wil een zeker poëzie geven aan het object"
Ik maak het liefst objecten die vragen oproepen. Mijn onderzoek gaat uit naar voorwerpen die voorbij durven te gaan aan de puur functionele handelingen, zoals slapen, eten, zitten … Want een mens kent ook emoties, en zintuiglijke gewaarwordingen. Met mijn ontwerpen wil ik de gebruiker iets nieuws doen beleven, out of the box helpen. Ik ben geïnteresseerd in de poëzie van het object. Vandaar dat veel van mijn ontwerpen iets surreëels in zich dragen, omdat ze bewust niet passen in de voorspelbare categorieën van het marktaanbod.
Naast mijn eigen werk haal ik soms ook opdrachten binnen. Zoals recentelijk 'Sesame', het sleutelkastje dat ik heb gerecycleerd uit de vroegere valideringstoestellen voor de metro. Je weet wel, die grappige oranje bakjes waar je je ticketje in moest stoppen. De MIVB wilde hen een andere bestemming geven. Het is een voorwerp dat een passage in de openbare ruimte symboliseerde. En tijdens het ontwerpen vond ik - na veel trial-and-error - dat ik niet enkel hun iconische vorm en kleur moest behouden, maar ook de functie. Omdat het zodanig verankerd zit in ons collectief geheugen.
Zo kwam ik uit bij een kastje om je sleutels in op te bergen. Een sleutel staat ook voor de overgang van de ene zone naar de andere, maar dan in de privésfeer. Twee weken geleden hebben we 'Sesame' gelanceerd, en op de eerste dag waren er al meer dan honderd exemplaren verkocht. Maar wat echt telt voor mij is om de glimlach te zien verschijnen op het gezicht van de nieuwe eigenaar wanneer die de herbestemming ontdekt.
Op mijn achttiende zag ik er bepaald excentriek uit: lang haar, broeken met opvallende prints, een ring aan elke vinger … In Frankrijk kreeg ik daarvoor vaak vuile blikken toegeworpen, maar in Brussel? Jamais! Ik vond het meteen een gastvrije en warme stad. Oké, er heerst natuurlijk een zekere chaos.
En die heeft twee kanten: enerzijds kan je daardoor makkelijker je eigen gang gaan, anderzijds word je soms al te zeer aan je lot overgelaten. Door de complexiteit van de bureaucratie en het politieke kluwen hier. Ik begrijp het nog altijd niet helemaal (lacht). Maar verder beweeg ik me heel graag in Brussel. Molenbeek, waar ik nu woon, vind ik heerlijk door de aparte energie, al die sferen die als vanzelf door elkaar lopen.
Een favoriete plek? Mag het een café zijn? 'De Laboureur', waar ik ook weleens garnaalkroketjes ga eten. En waar de bediening nooit een fake glimlach opzet, maar je eerlijk, een beetje bruut en toch respectvol behandelt. Die no-nonsense attitude, zo typisch Brussel ook.
Lees meer over: Sint-Jans-Molenbeek, Samenleving, Enfant Terrible, productontwikkeling, grafische vormgeving
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.