Rachael Moore is de eerste zwarte coördinator van het Rainbow House, de Brusselse koepel voor holebi- en transverenigingen. “Mensen die niet gezien of gehoord worden een stem geven, dat is mijn missie.”
© Ivan Put
| Rachael Moore: "Mensen die niet gezien of gehoord worden een stem geven, dat is mijn missie."
Achter Rachael Moores lach gaat veel ernst schuil, activisme ook. En gedrevenheid. De Britse groeide op tussen Engeland en België, verhuisde naar Brussel, werkte in het Europees Parlement en is al sinds jaar en dag actief als vrijwilliger in het Rainbow House, waarover ze sinds september vorig jaar de leiding heeft.
Rainbow House huist in een klein pand op de Kolenmarkt, geprangd tussen de luide gaybars van de stad, maar het huis zit tjokvol activisme. Het herbergt zowel Nederlandstalige als Franstalige holebi- en transverenigingen uit Brussel.
“Toen ik hier begon als vrijwilliger dacht ik: wat zit ik hier te doen? Hier zit niemand die op mij lijkt. Het is pas later dat ik mijn gemeenschap van zwarte LGBT’s en mensen van kleur heb gevonden,” zegt Moore.
“We hebben het vaak over diversiteit, ook binnen het Rainbow House. Maar de mensen die dat woord gebruiken, zijn vooral witte mensen. Die willen vooral een diversiteit die hen geen schrik aanjaagt. Ze willen hun plaats behouden binnen de bestaande machtsstructuren. Maar dat is geen inclusiviteit of diversiteit, ze streven assimilatie na. Inclusiviteit betekent: kijken wie er niet is en proberen die mensen bij je zaak te betrekken.”
Missie
© Ivan Put
| Rachael Moore groeide op tussen Engeland en België. Ze is sinds september 2018 coördinator van het Brusselse Rainbow House.
“Dat zou ik mijn missie noemen. Mensen die nooit gehoord of gezien worden steunen. Mensen van kleur, transpersonen, intersekse mensen of non-binaire mensen. Maar ook witte vrouwen. Kijk naar Mothers & Daughters (een lesbische pop-upbar, de enige in zijn soort in België, red.). Ze hebben zo lang moeten zoeken naar een plaatsje in de stad. Het is nog altijd moeilijk.”
Nobel
Moore was vorig jaar, vlak voor ze coördinator werd, nog een van de gezichten van de Share the Color-campagne van het Gewest.
Die moest diversiteit in de verf zetten en wilde mensen oproepen om open van geest te zijn.
Nobel, maar de statistieken tonen dat dergelijke campagnes niet (snel) werken. Het mentale welzijn van holebi’s blijft laag en het gelijkekansencentrum Unia publiceerde eerder deze maand nog cijfers dat geweld tegen holebi’s en transpersonen stijgt.
“We moeten daders van racisme en seksisme ervan overtuigen dat ze fout bezig zijn, maar hun daden zijn een keuze, waarvan ze de consequenties moeten dragen. In mijn ogen benaderen we het probleem verkeerd: de slachtoffers worden in de steek gelaten, terwijl we hen niet mogen vergeten. Ze moeten ergens terechtkunnen om te spreken en om gehoord te worden, zodat ze niet gek worden. De overheid investeert niet genoeg in mentale gezondheid.”
"Inclusiviteit betekent: kijken wie er niet is en proberen die mensen bij je zaak te betrekken."
Te veel feest
Moore is de spreekbuis van een hele hoop verenigingen, wat haar soms in een communicatieve en activistische spreidstand dwingt. Niet gemakkelijk, zeker niet in een verkiezingsjaar. Want de Belgian Pride, het grootste holebi- en transevenement dat het Rainbow House samen met z’n Vlaamse en Waalse evenknie organiseert, beroert de gemoederen.
Het feest dendert dit jaar op 18 mei door de straten van Brussel en is met tachtig delegaties een veelkleurig feestelijk monster geworden, niet meer te vergelijken met de eerste parades van twintig jaar geleden. Activisten trekken de mars, gevolgd door bedrijven die de parade steunen en op het einde van de mars sjokken de karren van de politieke partijen voorbij.
Vooral de massale aanwezigheid van politieke partijen en bedrijven zit activistisch Brussel niet zo lekker.
Voor het eerst duiken er alternatieve prides op, die zich afzetten tegen de grote Pride, die té veel een feest is geworden. Zo is er het transcollectief Transemble, dat op 4 mei een eigen Transmarch hield, om de eigen rechten beter in de verf de zetten. En een amalgaam aan queer-verenigingen organiseert dit jaar zelfs protesten langs het parcours van de parade. Is het activisme weggesmolten ten voordele van glitter en beats?
Frustraties
“Er zijn heel veel frustraties,” geeft Moore toe. “Hier in Brussel komen er veel verschillende meningen samen. Ik doe mijn best om de kerk in het midden te houden, maar gemakkelijk is dat niet. Het klopt dat sommige mensen niet meer komen door de aanwezigheid van partijen als de N-VA. Dat dat moeilijk ligt, is begrijpelijk, maar de N-VA maakt deel uit van het politieke landschap. Ik moet mijn mensen duidelijk maken dat ik die partij niet volledig steun, net zoals ik de groenen of socialisten niet volledig volg. We moeten met hen praten, want zij zijn aan de macht. Dat is een erg moeilijk gesprek, maar wel een dat we moeten voeren.”
"We feesten omdat we heel het jaar door aan het blèten zijn, feesten maakt deel uit van onze cultuur."
Te wit
“Die betogingen zie ik niet als een splitsing binnen de beweging. Ze worden georganiseerd door mensen die ook deel zijn van de Pride. De Pride is zo ontstaan. Die mensen voelen de nood om hun eigen identiteit in de verf te zetten. In onze maatschappij is daar heus wel ruimte voor."
"Ik neem er ook aan deel, zulke initiatieven laten zien dat we in een diverse maatschappij leven. Ik kan het alleen maar toejuichen.”
“De definitie van de Pride is voor iedereen anders. Net zoals iedereen z’n coming out op een andere manier beleeft. Dat mensen massaal op straat komen en erbij willen zijn op de Pride verheugt me, want dan pas kunnen we praten over het thema en hoe zij, die niet-activisten, de wereld kunnen veranderen. Ik begrijp de mening van bepaalde militanten dat het feestaspect de overhand heeft genomen, maar we blijven ons best doen om onze activistische kant te tonen. We feesten omdat we heel het jaar al aan het blèten zijn. We lijden onder de ongelijkheid, daarom feesten we die dag. Het feest is het begin, dat andere dingen mogelijk maakt. Feesten maakt deel uit van onze cultuur.”
In binnen- en buitenland krijgen Pride-parades het verwijt dat ze niet inclusief genoeg zijn en niet uitblinken op het vlak van diversiteit. De holebi- en transbeweging zou te wit zijn. Is de Pride een feest waarop iedereen welkom is?
In/uit de kast
Voor Moore natuurlijk wel, maar die aanwezigheid is niet essentieel. “Het is belangrijk dat mensen die niet uit de kast zijn gekomen, weten dat ze welkom zijn, maar ze mogen ook Pride vieren bij hen thuis, lekker in de kast. Ik hoop dat ze mooi is ingericht, die kast (lacht)."
"Ik wil niemand forceren. Ik sta er wel. Weet je, een paar jaar geleden was ik toevallig op de kick-off van de Pride. Die ging toen over asielzoekers. Ik keek de zaal van het stadhuis van Brussel in en dacht: waar zijn ze? De zaal zit vol met mensen allerhande, maar niet met asielzoekers. Tja, dan is het ook begrijpelijk dat ze niet naar de Pride zelf komen. Het is belangrijk om hen zelf aan het woord te laten, zij zijn de experts. Maar kijk naar mij: ik herkende me vroeger niet in het Rainbow House. En kijk naar wat ik nu doe.”
> Pride, 18 mei
Vanaf 14.30 uur op de Kunstberg
Lees meer over: Brussel, Samenleving, LGBTQIA, rachael moore, RainbowHouse, Regenbooghuis, Pride Parade, Belgian Pride
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.