Souhaila (23): 'Sinds corona herken ik mijn gemeente niet meer'

Ze worstelen met hun beperkte vrijheid in coronatijden, beleven hun studententijd grotendeels achter hun computerscherm en worden op de koop toe vaak met de vinger gewezen. Maar hoe beleven studenten zelf het einde van dit horrorjaar 2020? Deze VUB-studenten interviewden hun lotgenoten.

“Ik woon hier al mijn hele leven lang, maar sinds corona herken ik mijn gemeente niet meer. Wat ooit een open en vriendelijke gemeente was, is nu gesloten en somber. In mijn wijk wonen er veel oudere mensen en hun grootste angst op dit moment is besmet worden door het coronavirus. Iedereen blijft dus thuis, niemand heeft nog contact met elkaar en niemand ziet elkaar. Het doet me pijn om mijn gemeente zo te zien.

Wanneer ik wel iemand op straat zie, dan draagt die een mondmasker dus ik kan zelfs niet zien wie het is of naar de persoon glimlachen. Die sfeer speelt erg in op mijn humeur, ik heb het moeilijk om positief te blijven wanneer we ons in zo’n situatie bevinden.

Sinds juli heb ik ook een nieuwe job gevonden in Leuven die ik heel graag doe. Ik begon net een band te creëren met mijn collega’s toen we verplicht moesten telewerken. Natuurlijk zijn er positieve elementen aan telewerken, maar als ik de keuze had zou ik toch liever naar Leuven gaan. Dat menselijk contact met mijn collega’s heb ik namelijk echt nodig.

Ik ben de jongste van zeven kinderen en ik woon nog bij mijn ouders, die allebei risicopatiënten zijn. Dat betekent dat we een erg kleine bubbel hebben, waardoor er broers en zussen zijn die ik al maanden aan een stuk niet heb gezien. Ik ben een heel familiale persoon en kan het goed vinden met mijn familie, maar op dit moment hebben we alleen contact via Whatsapp of FaceTime.

Het zijn natuurlijk moeilijke tijden voor iedereen, maar er zijn dagen dat het echt niet gaat. Ik verbied mezelf om naar buiten te gaan omdat ik schrik heb dat mijn ouders ziek zouden worden, maar tegelijk heb ik er nood aan om mensen te zien en frisse lucht te hebben. Het is echt moeilijk om de juiste balans te vinden tussen de regels respecteren maar toch je behoeftes volgen. Nu 2020 bijna voorbij is, heb ik hoop voor 2021 en wens ik uit de grond van mijn hart dat alles weer ‘normaal’ wordt, wat ‘normaal’ ook mag betekenen.”

Nisrine El Ayoubi

Dit stuk werd geschreven door VUB-studenten van de derde bachelor voor het vak 'Journalistiek en Burgerschap'