Tara (23): 'Op café gaan en feesten, daar denk ik nu niet eens aan'

Ze worstelen met hun beperkte vrijheid in coronatijden, beleven hun studententijd grotendeels achter hun computerscherm en worden op de koop toe vaak met de vinger gewezen. Maar hoe beleven studenten zelf het einde van dit horrorjaar 2020? Deze VUB-studenten interviewden hun lotgenoten.

“De eerste lockdown was een ijskoude douche. Ineens stond ik oog in oog met mezelf. Door continu onder de mensen te zijn, heb ik die confrontatie altijd kunnen vermijden. Ik zat op de VUB-campus, was op stap met vrienden of aan het werk in een café. Ik hield me nuttig bezig en maakte plezier. Toen dat plots allemaal wegviel, had ik al snel door dat escapisme geen optie meer was. Het was fucking beangstigend om plots zo veel tijd door te brengen met de donkere gedachten die ik altijd had ontvlucht. Ik ga het niet mooier maken dan het is: het ging helemaal niet goed met mij.

Na de eerste lockdown ging de storm in mijn hoofd eindelijk liggen. Ik ben nog steeds gestrest en angstig, maar ik heb beter leren luisteren naar mijn gevoel en mijn lichaam. Soms zijn er dus van die dagen dat ik denk: ‘Foert!’ en dan blijf ik de hele dag in bed liggen. Over het algemeen probeer ik me wel te houden aan een dagplanning waar ik me goed bij voel. School speelt hierin een bescheiden rol. Omdat de wifi op mijn appartement er soms twee uur over doet om een les te downloaden, begin ik er vaak niet eens aan. In plaats daarvan wandel ik elke dag minstens drie uur door Brussel. Ik woon hier nu al vijf jaar en laat me nog elke keer verbazen over hoe lelijk en mooi de architectuur hier is in al haar chaos.

Op café gaan en feesten, daar denk ik nu niet eens aan. Mijn familie is mijn grootste prioriteit. Ik mis het fysiek contact met vrienden enorm, maar mijn demente grootouders zullen de eersten zijn die ik een knuffel geef wanneer het weer mag. Door de strenge regels in rusthuizen hebben we geen contact meer en ik ben doodsbang dat ze me niet meer zullen herkennen als deze situatie nog lang blijft duren. Naast al die miserie besef ik wel wat een privilege het is dat ik de feestdagen kan vieren samen met mijn dichte familie en met een dak boven mijn hoofd. We beseffen soms te weinig dat zoiets voor veel mensen niet vanzelfsprekend is.”

Nelle Simonet

Dit stuk werd geschreven door VUB-studenten van de derde bachelor voor het vak 'Journalistiek en Burgerschap'.