Timothée Chalamet als Bob Dylan: een Nobelprijs voor Imitatie

Timothée Chalamet als Bob Dylan? Klinkt als een surrealistische grap. Maar in A Complete Unknown doet hij met coaches en een neusprothese een gooi naar de Nobelprijswinnaar. Kun je Dylan überhaupt spelen, of heb je een stand-in voor je stand-in nodig?

Dit had een beetje imitator beter gedaan. Met die gedachte verliet ik ooit Vorst Nationaal. Was de schim die vanachter zijn piano ellenlange versies van minder bekende nummers had geneuzeld en vooral een talent bleek in het volstrekt negeren van het publiek werkelijk de grote Bob Dylan? Die briljante verteller wiens ‘Subterranean homesick blues’, ‘Desolation row’ en ‘Maggie’s farm’ ik als kleuter al kon meezingen door toedoen van een nogal fanatieke vader? Volgelingen van de Kerk van Bob Dylan hielden vol dat de profeet die avond wel degelijk in ons midden was. De farizeeërs lachten me net niet uit. Bob Dylan staat boven God, Vorst en klein Pierke. Alsof dat een slecht optreden wettigt. Jezelf trauma’s aanpraten is nooit een goed idee, in oplossingen denken wel.

Zo kan Bob Dylan zich laten vervangen door Timothée Chalamet op concertavonden dat hij het even niet voelt en liever zijn Nobelprijs oppoetst. De populaire krullenbol uit Dune, Wonka en Call me by your name legt zijn examen af in A complete unknown. De specialist in onbegrepen verlossers (Willy Wonka, Paul Atreides, Bob Dylan) doet zich in die biopic voor als de jonge Dylan die zijn blijde intrede in New York maakt, doorbreekt en uiteindelijk de elektrische gitaar omgordt. De 28-jarige riep voor “de rol van mijn leven” de hulp in van een stemcoach, een gitaarleraar, een dialectcoach, een bewegingscoach, een mondharmonicaleraar en een neusprothese. Na zes jaar oefenen stond hij erop om de songs live te zingen voor de camera.

Wie het talent heeft om perziken te verkrachten, zandwormen te besturen en met Oompa Loompa’s te dansen, draait zijn hand niet om voor ‘A hard rain’s a-gonna fall’. Maar een mens moet vooruitdenken. Chalamets ego is groot genoeg om eens Bob te zijn op een Bob Dylan-concert. Maar de acteur is in trek en zal niet altijd kunnen invallen. Gelukkig kunnen ook imitatoren worden geïmiteerd. Er kan worden geput uit de honderden lookalikes die niet op een inspanning keken om een Chalamet-lookalikewedstrijd te winnen. Met louter puppy-ogen en een verlegen glimlach raak je het podium niet op. De fanatieksten zijn Dylan vast al aan het natokkelen. Je moet meer Chalamet zijn dan Chalamet zelf, net zoals Chalamet probeert meer Dylan te zijn dan Dylan zelf. De geschiedenis leert dat zoiets niet onmogelijk is.

Een kleine honderd jaar geleden waren Charlie Chaplin-lookalikewedstrijden populair. Chaplin zelf deed eens incognito mee en eindigde pas derde. Angèle nam niet deel aan de Angèle-lookalikewedstrijd die de Brusselse nachtclub Chez Ginette in december organiseerde. De Brusselse actrice Clara Laureys won. Zij wacht wel best nog even met het instuderen van alle woorden en danspasjes die bij ‘Bruxelles je t’aime’ of ‘Balance ton quoi’ horen. Angèle heeft ook al in Vorst Nationaal opgetreden en zat er, in tegenstelling tot Bob Dylan, boenk op. Zij heeft nog lang geen stand-in nodig. Wacht eens even: misschien moet Angèle Bob Dylan leren hoe je met een optreden mensen blij maakt. Het probleem ineens opgelost. Behalve voor die farizeeërs die liever een krom optreden recht praten.

De film A complete unknown is vanaf woensdag te zien in de Brusselse filmzalen