Singer-songwriter Billie Marten (26) groeide van kindster tot doorwinterde muzikante. Haar nieuwe album Dog Eared ademt analoge warmte en herfstige folk, vol sporen van een traag gegroeide volwassenheid.
Klein onderhoud
Singer-songwriter Billie Marten: ‘Ik had meteen door dat Dua Lipa het zou maken’
Ezelsoren: niet in elke taal mogen dezelfde dieren opdraven om te zeggen dat je boek beduimeld is. In het Engels zijn het bijvoorbeeld de flappers van een hond die de verfomfaaide pagina’s verbeelden. Dog eared is niet toevallig ook de titel van het vijfde album van Billie Marten, een singer-songwriter uit het dorpje Ripon in North Yorkshire, die op haar 26e misschien niet verfrommeld oogt, maar wel een veteraan in de business is.
Marten had op haar 9e al haar eigen YouTube-kanaal. Op haar 13e tekende ze een development deal, op haar 15e had ze een platencontract en een debuut. De BBC nomineerde haar in 2016 voor haar prestigieuze beloftenlijstje ‘Sound of’, ze speelde op de Amerikaanse showcase SXSW en het Britse Reading Festival, Ed Sheeran tweette loftuitingen. “Bij de BBC zat ik naast Dua Lipa. Ik wist meteen dat zij het zou halen, en kijk, ze heeft het inderdaad helemaal gemaakt. Maar daar ben ik niet jaloers op.”
Zo jong voor de leeuwen geworpen worden, heeft haar veel ervaring geschonken, zegt Marten. “Ik ben traag gegroeid, oldskool, via het pubcircuit, nog net voor de grote socialemediaboom. Ik werd niet meteen in het sterrendom gekatapulteerd, zoals nu soms het geval is. Ik kan ook mijn mannetje staan op technisch vlak, wat als vrouw niet onbelangrijk is. Maar ik was toch liever nu pas begonnen. Al mijn dromen spelen zich niet voor niets af op school, die periode is een gat in mijn leven. Zoals zoveel kindsterren had ik graag een gewone jeugd gehad.”
Marten nam haar nieuwe album live op in New York met een uitgebreide schare muzikanten, onder wie Sam Amidon en Maia Friedman. Analoge warmte die resulteerde in herfstige folk- en americanatinten. Een van de songs heet ‘Leap year’ – een schrikkeljaar, niet te verwarren met een gap year. “Ik had dat nummer vorig jaar geschreven op 29 februari, vandaar de titel. Aan een gap year ben ik nooit toegekomen, omdat ik mijn studies Engelse literatuur maar een halfjaar heb volgehouden.”
Zo’n tussenjaar had ze graag benut, zegt ze, “want dat zou betekenen dat ik dat diploma ook écht heb gehaald. Ik zou een jaar lang boeken lezen in de zon. Heerlijk.”
Als tiener stond L’étranger van Camus bovenaan op haar lijstje met boeken waarin ze graag aantekeningen kribbelde en dingen onderstreepte. Vandaag houdt ze daar zelfs een mondje Frans aan over, incroyable mais vrai. “Camus paste prima bij mijn nihilistische tienerfase, maar daar ben ik intussen allang van weg geëvolueerd. Nu ben ik mij aan het verdiepen in het werk van de Franse schrijfster Colette, mij aangeraden door een vriend.” Een boek opnieuw en opnieuw helemaal stuklezen, zal ze niet snel doen, zegt ze. “Ezelsoren krijgt leesvoer bij mij vooral wanneer ik ermee naar het strand trek, en water en zand hun ding doen.”
