Aan nieuwe en hippe handelszaken geen gebrek in het centrum. Toch vind je hier en daar ook een parel met een geschiedenis en een verhaal. Winkels waar de tijd is blijven stilstaan en al eens naar grootmoeder zaliger wordt verwezen. Boetieks waar de kartonnen productdoosjes uit de 19de eeuw nog met liefde worden opgelapt. In deze cadeautijden duwden we drie winkeldeuren met een verleden open.
© Saskia Vanderstichele
| Paradis de la babouche.
Eén langgerekte ode aan de pantoffel, zo kan je Paradis de la Babouche misschien nog het best omschrijven. De winkel op leeftijd in de Verversstraat is meteen ook de enige in zijn soort in het gewest. “In de Tweede Wereldoorlog maakten we sloffen uit dekens en autobanden.”
1983. Maison recommandée pour sa compétence, son sérieux professionnel et la qualité de son service. De 35 jaar oude sticker op de deur van Paradis de la Babouche spreekt boekdelen: wie de pantoffelwinkel vlak bij de Anspachlaan binnenstapt, opent ook de poort naar een andere tijd. Een tijd ook waarin kwaliteit en handwerk nog primeerden, waarin sloffen en etalages nog ongegeneerd ouderwets mochten zijn. Plastic druiven in de etalage, pantoffels met weelderige pluchen rand zoals u die van uw grootmoeder kent: anno 2018 mag het hier allemaal nog.
"Eerst het comfort, dan de mode"
Binnen is klant Marc druk in de weer met passen. De vijftiger is helemaal uit Ittre nabij Nijvel gekomen. “Ik hou nu eenmaal van authentieke winkels,” vertelt hij. ”Zeker als het personeel zo vriendelijk is.” De jonge verkoopster trakteert hij ondertussen op een kamerbrede glimlach. Marc zal uiteindelijk met drie paar schoenen vertrekken, goed voor 362 euro. Want behalve pantoffels verkoopt de winkel ook een beperkter assortiment klassieke schoenen.
Het gros van de producten in Paradis de la Babouche zijn echter oerdegelijke pantoffels, Made in Germany of Made in England. Merken als Romika, Draper, Rohde en Morlands maken daarbij de dienst uit. Maar je vindt er evengoed wat eigentijdsere vilten schoenen van Giesswein.
© Saskia Vanderstichele
| Le Paradis de la Babouche in de Verversstraat in Brussel centrum.
Het sérieux professionnel van de sticker wordt vandaag belichaamd door Christel Delferier (52), de derdegeneratie-uitbater van een zaak die in 1908 werd opgestart door haar grootmoeder. “De winkel kwam er als verkooppunt voor onze eigen fabriek in Anderlecht,” vertelt Christel. “Die is nu al zo’n veertig jaar gesloten, maar we laten wel nog eigen ontwerpen maken bij ambachtsmensen in Italië. “Dit model bijvoorbeeld, helemaal met de hand genaaid.” De eigenares haalt een onopvallende damespantoffel uit een schoendoos. “Kwaliteit en comfort komen hier altijd op de eerste plaats, dan pas de mode.”
De naam van de zaak verwijst dan weer naar een product dat in het begin van de vorige eeuw erg in zwang was: zijden muiltjes in oriëntaalse stijl. “Toen de winkel opende, was het de tijd van het oriëntalisme,” legt Christel uit. “Die zijden muiltjes waren toen echt in. We hebben ze tot de jaren 1970 verkocht, maar ze werden toen onbetaalbaar.”
© Saskia Vanderstichele
| Christel Deferier voor de in dubbele rijen en tot aan het plafond gestapelde dozen met pantoffels
De ambachtelijke producten verklaren meteen waarom het interieur van het pantoffelparadijs zo apart oogt: op de plaats waar we muren verwachten, reiken overal rekken tot aan het plafond, gevuld met schoendozen in dubbele rijen. “Handgemaakte producten krijg je niet zomaar een week nadat je ze besteld hebt,” legt Christel uit. “Om genoeg maten van alle schoenen te hebben, moeten we een grote voorraad hebben. Dit is nog maar het topje van de ijsberg. De drie verdiepingen hierboven staan vol. Goed voor ongeveer 25.000 paar pantoffels en schoenen.” Met de just-in-time-economie, daar lachen ze hier eens goed mee.
© Saskia Vanderstichele
| Le Paradis de la Babouche in de Verversstraat.
Christel zelf nam de winkel 27 jaar geleden over, uit respect voor grootmoeder zaliger. “Mijn grootmoeder was de drijvende kracht hier en een sterk karakter. Het was een van de eerste vrouwen die in Brussel met de auto reden. Tijdens de oorlog nam ze er nog eens de leiding van de fabriek bij met negentien personeelsleden. En dat in een periode waarin er amper grondstoffen waren. “We moesten toen pantoffels maken van wat we vonden: dekens en afgedankte autobanden bijvoorbeeld.”
De huidige uitbaatster gaf een buitenlandse carrière in de financiële sector op voor de winkel in de Verversstraat. “Of die overstap moeilijk was? Ach, ik was bij wijze van spreken geboren in het métier. Ik herinner me hoe ik als kind in de fabriek ronddwaalde, hoe ik mee de leersoorten ging kiezen. De geur van de leerbewerking kan ik me nog voor de geest halen. Dat kon stinken!”
Echt druk is het niet als we langsgaan. Met de komst van de voetgangerszone komen dan ook minder klanten over de vloer. “Zo’n voetgangerszone is vooral goed voor jonge mensen op de fiets. Maar dat ligt anders voor wie minder goed ter been is.” Vooral de transportmogelijkheden door de voetgangerszone zijn de uitbaatster een doorn in het oog. “Rond de zone heb je een buslijn en eronder een premetro. Maar dat is niet hetzelfde als een bus waar je makkelijk in- of afstapt. Het nieuwe stadsbestuur mag daar eens werk van maken. Riksja’s lijken me bijvoorbeeld wel een idee.”
De klanten die we wel zien ogen vaak wat ouder. Christel ziet dat anders. “We zien bijvoorbeeld vaak studenten die koude voeten hebben bij het studeren. Ook ons gamma aan medische producten heeft succes. Zo verkopen we extra ruime pantoffels voor diabetespatiënten.”
In de loop der jaren vonden trouwens best wel wat beroemdheden de weg naar het pantoffelwalhalla. “De vrouw van de Franse president Pompidou kwam hier soms. En vandaag ook nog wel ministers en zo, al ga ik natuurlijk geen namen noemen.” We knikken begrijpend. Namen noemen, het zou van weinig sérieux professionnel getuigen.
Lees ook de artikels over La Coutellerie du Roi en Le Roi du Cigare.
Lees meer over: Brussel-Stad, Shop, paradis de la babouche, boetieks met een geschiedenis, handelszaken
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.