La Morrigasme: 'Ik ben niet jouw Pretty Woman'

'De strijd tegen menselijke uitbuiting in sekswerk is een rechtvaardige strijd, maar demoniseer niet de gehele sector.' Dat schrijft sekswerker La Morrigasme in een nieuwe column voor BRUZZ.

“Je bent te intelligent voor dit werk”, “je verdient een kantoorbaan” en natuurlijk “ik ga je hier weghalen” zijn het soort zinnen dat ik minstens één keer per nacht van een klant te horen krijg als ik in een stripclub werk. Aan de abolitionistische 'feministische' kant vinden ze dat elke vorm van sekswerk verboden moet worden en van de aardbodem moet verdwijnen omdat het voornamelijk verricht wordt door kwetsbare, geïmmigreerde of zelfs ongedocumenteerde vrouwen die tegen hun wil uitgebuit worden. In beide gevallen treedt men op als een soort “redder” van arme meisjes die per definitie slachtoffer zijn.

Zich verzetten tegen mensenhandel en elke vorm van uitbuiting is vanzelfsprekend. Dat er kwetsbare mensen worden uitgebuit in seksnetwerken ontkent niemand. Maar weet je waar ik ook illegale en uitgebuite werknemers ben tegengekomen? Onder poetsvrouwen en -mannen, in de horeca, op bouwwerven... En laten we niet vergeten dat het merendeel van de kleding die we kopen het resultaat is van menselijke uitbuiting. Merkwaardig genoeg strijden mensenrechtenactivisten in die sectoren tegen de uitbuiting zélf en niet tegen het bestaan van de sector op zich. Ik ben nog nooit een abolitionistische vereniging tegengekomen die een totaalverbod eist op schoonmaakdiensten, restaurants, de bouw of de productie van kleding.

Over poetsvrouwen gesproken: vanaf mijn zestiende heb ik jarenlang in die sector gewerkt. Ik heb schoongemaakt bij particulieren, in kantoren, in een medisch centrum, in de industrie en zelfs in een casino. Al vroeg raakte ik gewend aan werk dat door de maatschappij als beschamend en minderwaardig wordt beschouwd, en toch deed ik het met trots. Hoe waardig ik me ook voelde, het bleef fysiek zwaar werk dat je rug en gewrichten sloopt, om nog maar te zwijgen van de gezondheidsimpact van schoonmaakproducten. Mijn oudere collega's - voornamelijk geïmmigreerde vrouwen, in kwetsbare situaties of zelfs zonder papieren - kampten stuk voor stuk met rugklachten. Ik weet wat het is om “je lichaam te verkopen”. Toch was er geen enkele organisatie die ons wilde redden door het “schoonmaakwerk” af te schaffen.

“Niemand droomt ervan om sekswerker te worden,” zeggen ze. “Niemand droomt ervan om poetsvrouw te worden,” antwoord ik. Toch heb ik deze twee beroepen zelf gekozen, bij gebrek aan een interessanter of toegankelijker alternatief op dat moment, en omdat je nu eenmaal je brood moet verdienen. Dat heeft me er nooit van weerhouden om met een glimlach en goed humeur naar het werk te gaan. Ik heb in stripclubs collega's gehad zonder papieren. Voor hen bood dit werk een uitweg. Hoewel de club hen geen contract kon aanbieden, zorgde die wel voor onderdak en een inkomen, waardoor ze niet op straat hoefden te slapen, konden overleven en zelfs wat geld opzij konden zetten terwijl ze hun verblijfsstatus probeerden te regelen. Ik ben nooit een sans-papier geweest, dat is een privilege. Maar ik weet wel hoe het is om geïsoleerd te zijn en financieel met de rug tegen de muur te staan. Voor hen en voor mij is sekswerk, net zoals elk ander werk, altijd een oplossing geweest. En dat is het nog steeds.

De strijd tegen menselijke uitbuiting is een rechtvaardige strijd, maar die moet zich richten op specifieke gevallen van uitbuiting en niet op het demoniseren en verder marginaliseren van een hele sector en iedereen die erin werkt.