La Morrigasme: 'Mijn beroep als sekwerker maakt het niet moeilijker om liefde te vinden'

'Een van de vooroordelen die ik het vaakst tegenkom, is dat het heel moeilijk of zelfs onmogelijk zou zijn om met dit beroep de liefde te vinden.' Dat schrijft sekswerker La Morrigasme in een nieuwe column voor BRUZZ.

Ik ben erotisch performer in cabarets, op festivals, privéfeesten, clubs ... Daar kleed ik me uit en verleen ik diensten die soms fysiek contact inhouden om zo onbekenden een erotische ervaring te bezorgen.

Ruim zes jaar geleden gaf ik voor het eerst een nagenoeg naakte erotische performance voor een publiek. Dat is kort op een mensenleven, maar lang genoeg om te weten welke impact het heeft op mijn intieme relaties.

Een van de vooroordelen die ik het vaakst tegenkom, is dat het heel moeilijk of zelfs onmogelijk zou zijn om met dit beroep de liefde te vinden, met andere woorden iemand te vinden “die zou accepteren dat zijn of haar partner dat doet”.

Mijn antwoord? Nee, mijn beroep maakt het niet moeilijker om de liefde te vinden. Ik zou zelfs het tegendeel durven te beweren. En eigenlijk vind ik die vraag best vreemd, omdat ze de situatie maar van één kant belicht.

Zelf voel ik me niet aangetrokken tot iemand die mijn beroep niet zou accepteren. Het gaat niet alleen om gedeelde politieke waarden. Ik voel me romantisch noch seksueel tot zulke mensen aangetrokken, en dat is logisch (gelukkig maar!), want zo'n dynamiek zou me op lange termijn nooit gelukkig maken.

Ik voel me van nature veel meer aangetrokken tot zelfverzekerde mensen die zichzelf en anderen de vrijheid gunnen om over hun eigen lichaam te beschikken. Mijn persoonlijke en artistieke vrijheid van expressie staat centraal in mijn professionele leven als artiest. Het is dus niet verwonderlijk dat ik kies voor partners die me daarin steunen in plaats van me tegen te werken.

Door open te zijn over mijn beroep kan ik bij nieuwe ontmoetingen meteen het kaf van het koren scheiden.

Dan is er nog mijn oude kring, de mensen die deel uitmaakten van mijn vorige leven en getuige waren van mijn carrièreswitch.

Veel sekswerkers kiezen ervoor hun beroep niet met hun omgeving te delen, om redenen die hen aangaan. In mijn geval zijn al mijn naasten op de hoogte van wat ik doe en heb ik het geluk een bijzonder begripvolle omgeving te hebben.

Aan kinderen vertellen we het met woorden die bij hun leeftijd passen: ze weten dat ik artiest-danseres ben en hoeven niet meer te weten. Terzijde: ik speel niet alleen in voorstellingen voor volwassenen, maar ook geregeld in familievriendelijke shows waar erotiek geen rol speelt. Alles heeft zijn context.

Het feit dat ik openlijk voor mijn beroep uitkom, is een persoonlijke keuze die me de angst bespaart om ongewild ontmaskerd te worden. Ik weet dat ik sterk genoeg ben om alle oordelen te kunnen verdragen.

Het is echter wel voorgekomen dat iemand van wie ik hou, vernederd werd vanwege onze relatie. Dat verdraag ik niet. Het kan me niet schelen als men oordeelt over mijn keuzes, maar het raakt me als men het gemunt heeft op de mensen van wie ik hou.

Zeggen dat je dit beroep moet vermijden om oordelen te voorkomen, is een kortetermijnoplossing die niet standhoudt. De echte oplossing ligt in het doorbreken van de stigmatisering.

Daarom is het cruciaal om eraan te herinneren dat wij, voordat we sekswerkers zijn, dochters en zonen zijn, zussen, buren, vrienden, ouders, grootmoeders, echtgenoten, nichten, broers, schoonmoeders, tantes en andere liefhebbende en geliefde mensen.