Jonge Brusselaars vinden nachtleven opnieuw uit: 'Om te dansen heb je geen alcohol nodig’

Meer interactie tussen dansers, minder alcohol. Meer zorgvuldig gekozen dj’s, minder commercie. De twee jonge Brusselaars Abir Gharbi en Oumar Diallo vonden het nachtleven opnieuw uit met het Supreme Night Festival dat het échte dansen centraal stelt. “Wat telt, is het zeldzame moment dat iedereen op dezelfde golflengte zit.”

De visie die Stromae schetst in zijn tijdloze hit ‘Alors on danse’ – feesten om aan de dagelijkse sleur te ontsnappen – legt een realiteit bloot: naar een nachtclub gaan is vaak een manier om je af te reageren, alles te vergeten, te consumeren en mensen te ontmoeten. Maar gaan mensen nog wel naar een nachtclub om echt te dansen? Om er eigen bewegingen uit te proberen, zich te laten inspireren door die van anderen, een stijl te ontwikkelen, op te gaan in het ritme van een dj van wie we meer verwachten dan wat achtergrondmuziek?

Omdat ze zich niet altijd herkennen in de Brusselse nachtclubs, hebben dansers Abir Gharbi en Oumar Diallo hun eigen feestformats ontwikkeld. Een manier om opnieuw aan te sluiten bij de oorspronkelijke geest van het clubben, ontstaan in de jaren zeventig in Chicago en New York, eerst in disco- en later in houseclubs. Die plekken boden destijds ruimte aan de Afro-Amerikaanse, latino- en queergemeenschappen, die uit mainstreamclubs werden geweerd, om zich volledig te kunnen uiten.

Het is die erfenis die Abir Gharbi (26) en Oumar Diallo (31) vandaag elk op hun eigen manier in leven houden: Abir met haar Clubbing Night Project, housefeesten die openstaan voor iedereen; Oumar met zijn Supreme Cypher-feesten, danscirkels geïnspireerd op hiphop waar de collectieve energie iedereen aanzet om zichzelf te overtreffen op een eclectische muziekselectie.

Beiden organiseren ook gratis sessies in Dakh, het epicentrum van de streetdance in Schaarbeek, en werken mee aan hedendaagse creaties die in theaterzalen worden opgevoerd.

Eind juni sloegen ze voor het eerst de handen ineen rond de clubcultuur: het Supreme Night Festival, georganiseerd op verschillende locaties in de hoofdstad, waaronder de Vaux-Hall, midden in het Warandepark. Hun credo: delen. Ongeacht de ervaring of het niveau. Hun ambitie: dat iedereen tijdens zo’n avond in Brussel kan voelen wat muziek vanbinnen losmaakt – die impuls waardoor het lichaam in beweging komt, om een intens gevoel van vrijheid te ervaren.

Hoe zet je dans weer centraal in een club?

Oumar Diallo: Door dj’s uit te kiezen die draaien wat ze zelf echt goed vinden, niet wat toevallig commercieel scoort. We briefen hen over de energie die wij zoeken: een echte muzikale reis, geen aaneenschakeling van hits. Daarnaast is er de ‘ambianceur’, die een centrale rol speelt. Dat is de schakel tussen de dj en het publiek, de man of vrouw die de toon zet, de dansers motiveert en verbinding creëert.

Abir Gharbi: We werken ook met ‘concepten’ die aanwezigen moeten inspireren. Stalking bijvoorbeeld, waarbij twee mensen dansend op elkaar reageren, typisch voor house. Er is ook de Soul Train, overgenomen van de gelijknamige Amerikaanse cultshow, en er zijn de vraag-antwoordformats, waarbij de ene danst en de andere die dans beantwoordt. Het draait allemaal om interactie. Oumar heeft ook een volledig eigen cypher-­concept bedacht: verschillende danskringen waarin de deelnemers de hele avond beurtelings hun ding doen.

Wat is jullie relatie met de Brusselse nachtclubs?

Diallo: Ik ben altijd graag uitgegaan, al doe ik het vandaag minder. Je moet weten waar je moet zijn, je moet de juiste dj’s volgen. In de grote clubs is het vaak hetzelfde liedje: commerciële muziek, weinig aandacht voor de energie in de zaal. Zelf zoek ik een inspirerende vibe, met allerlei soorten mensen, niet per se professionals. Ook iemand die niet veel beweegt maar volledig aanwezig is, draagt bij aan de collectieve energie. Wat telt, is dat zeldzame moment dat iedereen op dezelfde golflengte zit.

Gharbi: Ik voelde me nooit echt thuis in de nachtclubcultuur. Als moslimvrouw herkende ik me niet in de sfeer die er vaak heerst: overal alcohol, opdringerige blikken, muziek die niet altijd geschikt lijkt om te dansen. Het was niets voor mij. Ik verkies kleinschalige feesten, onder vrienden, zoals in mijn tienerjaren. We dansten, deelden alles. Het was vrolijk, ontspannen en ons op het lijf geschreven.

Serveren jullie alcohol op jullie evenementen?

Gharbi: Dat hangt ervan af. Als ik iets alleen organiseer, is er geen alcohol. Het publiek is jong en komt vooral voor de muziek en de sfeer. Ik voelde nog nooit de behoefte om alcohol aan te bieden. Veel mensen denken dat ze niet kunnen dansen zonder te drinken, maar wij doorbreken dat idee. De muziek, de gemoedelijke sfeer: dat volstaat om je vrij te voelen.

Diallo: In mainstreamclubs staat alcohol vaak centraal, omdat het geld opbrengt. Wij denken niet zo. We hanteren geen kapitalistische logica. We willen toegankelijke dansplekken creëren waar mensen voor de vibe komen. Soms werken we samen met culturele locaties, en dan is het volkomen normaal dat zij de bar willen openen om inkomsten te genereren. Dat stoort ons helemaal niet.

Clubben ontstond een halve eeuw geleden in de Verenigde Staten als antwoord op segregatie en homofobie. Welke strijd moet vandaag in de clubcultuur worden gevoerd?

Gharbi: We moeten clubben in de context van hier en nu in Brussel plaatsen. Onze strijd neemt andere vormen aan: islamofobie, xenofobie, seksisme ... Het is essentieel om over die onderwerpen met elkaar te praten, om te benoemen wat ons een ongemakkelijk gevoel geeft tijdens het uitgaan, om te begrijpen wat we missen. De strijd is niet per se anders, maar wel complexer. We proberen daarom veilige plekken te creëren waar gemarginaliseerde identiteiten volledig kunnen bestaan, buiten de westerse normen.

Diallo: De erfenis is die van de vrijheid: dat iedereen zichzelf kan zijn. Een feest is een plek waar iemand zijn zorgen aan de deur laat, het is een bubbel, een ademruimte. Ook al zijn onze verhalen anders dan die van het New York van de jaren 1970 en 1980, de waarden blijven dezelfde.

Heeft dans jullie getransformeerd?

Gharbi: Absoluut. Ik kom uit een Tunesisch gezin dat met weinig in België aankwam. Ik groeide op zonder grootouders, zonder neven en nichten, zonder dat uitgebreide familieweefsel. Dans schonk me die ontbrekende familie: een ruimte om mezelf te zijn, te leren, te delen, me gelegitimeerd te voelen. Velen van ons worden buiten de danswereld als een beetje ‘weird’ gezien, maar binnen de gemeenschap zijn we zelfverzekerd. Dans gaf me moed. Ik geloof oprecht dat dans levens heeft gered. En gered worden, dat is vrij zijn.

Diallo: Ook voor mij is het van levensbelang. Ik ben veeleer gereserveerd, ingetogen, en dans heeft me geholpen om me open te stellen. Het is mijn eerste taal, en het voelt gemakkelijker dan praten.

Nog projecten lopen deze zomer?

Gharbi: Het Clubbing Night Project gaat na de zomer weer van start, met nieuwe data in Zinnema en Atelier 210.

Diallo: De zomer is het perfecte moment in Brussel. De mensen lijken dan meer ontspannen, het is mooi weer, dat geeft zin om te dansen. Er zijn veel events van de streetdance-community: battles, cyphers ... We gaan ernaartoe, steunen elkaar en dansen samen. C’est la famille.