PS-plannen maken verhuurders zenuwachtig

Vorige week is na maanden discussie toch de oprichting van een paritaire huurcommissie goedgekeurd door de Brusselse regering. Die zal moeten bemiddelen tussen huurders en eigenaars wanneer huurprijzen excessief hoog liggen. Als de bemiddeling op niks uitdraait, kunnen huurders naar de rechter stappen.

Het is een belangrijke ingreep in de vrije markt, omdat hij het contract dat huurder en verhuurder onderling hebben gesloten, onder de loep neemt en mogelijk in vraag stelt. Of de paritaire huurcommissie ook echt snel opgericht geraakt, valt nog af te wachten.

Staatssecretaris voor Huisvesting Nawal Ben Hamou (PS) zal een oproep lanceren om kandidaten te vinden: bij representatieve huurdersverenigingen en eigenaarssyndicaten. Die laatsten hebben al laten weten er feestelijk voor te bedanken, waardoor de commissie haar doel zou kunnen missen: namelijk een bemiddelingsorgaan zijn tussen huurders en verhuurders. Ook moet er nog duidelijkheid komen over de huurtabel. Die moet bepalen wat nu juist een te hoge huurprijs is. Er zijn dus nog vele mitsen en maren.

Toch tonen de maatregelen die Ben Hamou neemt aan dat het de Brusselse regering menens is. Die wil vat krijgen op de huurmarkt in Brussel, om die socialer te maken. Eerder werd al beslist om huurindexeringen te verbieden van woningen met een ondermaats energiepeil, uithuiszettingen van wanbetalers te verbieden in de winter en huurders een voorkooprecht te geven wanneer de eigenaar het pand wil verkopen. Zit nog in de pipeline: de conventionering van woningen, waardoor alleen eigenaars die een woning onder de marktprijs verhuren nog recht zullen hebben op premies.

Het maakt de eigenaars meer en meer zenuwachtig. In Het Nieuwsblad waarschuwt Katelijne D’Hauwers van de Verenigde Eigenaars dat de private huurmarkt riskeert te verdwijnen. Eigenaars zijn de pestmaatregelen beu en riskeren Brussel links te laten liggen. “Wie wil investeren, kan dat beter in Vlaanderen of Wallonië doen, waar de regels meer in evenwicht zijn,” zegt ze.

Zo’n vaart zal het zeker niet lopen. Maar verhalen, zoals we die zelf ook optekenen in dit blad (p.12), over ‘horrorhuurders’ die maandenlang hun huurgeld niet betalen, en er nog mee wegkomen ook, doen het vertrouwen in de Brusselse huurmarkt zeker geen goed. De vraag is of een verregaande regulering, zoals die in de steigers staat, uiteindelijk niet contraproductief is voor de Brusselse huurmarkt.

Nu al is het zo dat huurders die op zoek zijn naar een woning, steeds meer met een uitgebreide sollicitatieprocedure te maken krijgen. Het bezoek van de woning gebeurt dan met een makelaar, die vervolgens loonbrieven vraagt, en allerlei andere persoonlijke gegevens. Pas weken later, wanneer alle kandidaten bestudeerd zijn, krijgt de geïnteresseerde te horen of hij of zij in aanmerking komt. Het lijkt erop te wijzen dat eigenaars nog weinig fiducie hebben in de Brusselse huurder, en ook dat kan een flinke zandkorrel worden in het radarwerk van een soepele huurmarkt.

Nawal Ben Hamou beseft intussen goed dat vertrouwen tussen huurders en eigenaars essentieel is voor een gezonde huurmarkt in de hoofdstad, alleen geeft ze vandaag met al de maatregelen toch vooral het signaal dat de verhuurders the bad guys zijn, waartegen de huurders beschermd moeten worden.

Daar is een evidente politieke verklaring voor. En die heet PTB. De PS is er als de dood voor dat die de eerste partij zal worden bij de volgende verkiezingen. De PS probeert een deel van het politiek discours van radicaal links over te nemen. Zo krijgt het woonbeleid in Brussel een interessante ideologische inslag. Met de vraag: hoe ver kan je gaan om de huurmarkt te reguleren?

Brussel heeft een chronisch tekort aan sociale woningen, dat is een historisch gegeven, en de Brusselse overheid heeft vandaag het geld niet om daar snel wat aan te doen. Bovendien neemt de bouw van sociale woningen veel tijd in beslag. Maar door fors in te grijpen op de private huurmarkt dreigt een ontwrichting, met desinvesteringen tot gevolg. Dat is, in het licht van de komende verkiezingen, zeker iets waar meer debat over mag komen.