Voor trainer Kristof Vliegen is de tennispiramide beklimmen dagelijkse kost

Het beeld van tenniscoach Kristof Vliegen, peinzend in de tribune bij de Australian Open, riep herinneringen op aan een vreemde namiddag met een Brusselse speler, zes jaar geleden in het Franse Lille.

Komend weekend eindigt in Melbourne de Australian Open, qua sfeer veruit het meest relaxte van de vier Grand Slam-tennistoernooien. Zoals de laatste jaren de gewoonte is, werden de Belgen ook dit keer al snel uitgeschakeld.

Een onder hen kan niettemin met enige voldoening terugkijken op zijn verblijf aan de andere kant van de wereld. Zizou Bergs bereikte in Auckland, een opwarmertje voor Melbourne, voor het eerst in zijn carrière de finale van een ATP-toernooi, waardoor hij verder opschuift richting top-50. Bergs wordt sinds kort getraind door Kristof Vliegen, in 2006 enkele weken de nummer dertig van de wereld en vandaag onder andere verbonden aan de Primerose-tennisclub, in de schaduw van het Koning Boudewijnstadion.

Levenslessen

Vliegen kon niet alleen heel goed tennissen, in zijn beste momenten praat hij iedereen onder de tafel. Dat mocht ik ervaren toen ik in 2019 een serie mini-documentaires maakte over duo's in de sport. Arthur De Greef, een in Ukkel wonende speler, verpieterde rond de 200ste plaats en had, in een ultieme poging om zijn tennisloopbaan weer enige glans te geven, contact gezocht met Vliegen. Insiders hadden die afgeraden de mentaal breekbare speler onder zijn hoede te nemen, maar zulke adviezen hebben bij Vliegen wel vaker een omgekeerd effect.

En dus bevonden we ons op een fletse dinsdagnamiddag in een sportcomplex aan de rand van Lille. Daar werd een zogeheten Challenger georganiseerd, een toernooi aan de onderkant van de tennispiramide, waar spelers vaak een verbeten strijd voeren om te overleven. Enkele uren eerder had Vliegen in een lege ontbijtzaal van de Holiday Inn zijn nieuwe pupil enkele levenslessen ingepeperd, maar die keek tijdens het gloedvolle betoog vooral door het raam naar buiten of in zijn bord.

Op een bijbaan moest De Greef het in de zestiende finales opnemen tegen de Italiaan Matteo Viola. Met uitzondering van de twee trainers en de uit Brussel afgereisde filmploeg zat er niemand in de tribunes, waardoor vreemd genoeg ieder punt als cruciaal aanvoelde. Ook Vliegen hield de lippen meestal op elkaar. De Greef versloeg zijn opponent in twee sets, maar van blijdschap was amper sprake.

Het zou kunnen dat op de terugweg naar het hotel zijn gedachten afdwaalden naar een gebeurtenis anderhalf jaar daarvoor. Toen maakte De Greef, weliswaar als reservespeler, deel uit van het Belgische team dat de finale van de Davis Cup tegen Frankrijk had bereikt. Voor die eindstrijd was het voetbalstadion van Lille omgebouwd tot tennisarena. Meer dan 75.000 mensen hadden voor een ongeëvenaarde sfeer gezorgd. Toen ik er De Greef in zijn kamer naar vroeg, haalde hij zijn schouders op.

9 to 5-job

‘s Anderendaags, in de achtste finales, verloor hij kansloos van een Duitser. Later dat jaar zouden Vliegen en De Greef hun samenwerking stopzetten, waarop die laatste verder afgleed op de ranking. Vliegen verlegde zijn aandacht naar een Nederlands talent dat onder zijn vleugels gestaag de tennisladder zou beklimmen, Tallon Griekspoor. Samenwerken met een tennisser ziet hij als een project, dat hij ook te allen tijde aan de kant kan schuiven. "Krampachtig zoeken naar een speler die dicht bij de top aanleunt doe ik niet. Ik haal evenveel voldoening uit een jong talent de weg te wijzen. Ik ben niet verknocht aan de grote toernooien."

Het reizen tussen metropolen en van hotel naar tenniscourt en weer terug is Vliegen, vader van twee jonge kinderen, nog altijd op het lijf geschreven. “Een 9 to 5-job, dat is pas eentonig,” antwoordt hij, “en als ik dan toch even aan het tennis wil ontsnappen, zijn er nog altijd mijn gezin en mijn Brusselse vrienden. Eentje heeft een café in Brussel, een andere is bankdirecteur: zij houden me op de hoogte van de gang van zaken in de gewone wereld.”

Met Arthur De Greef (32) heeft Vliegen geen contact meer, al benadrukt hij meermaals dat ze niet met slaande deuren uit elkaar gingen. De Greef probeerde het ook een tijdje als coach maar werd in 2023 veroordeeld voor zijn aandeel in een gokbende die tenniswedstrijden fixte. Zijn schorsing loopt volgende maand af, maar een terugkeer naar de topsport is uitgesloten. Terwijl zijn voormalige coach down under verbleef, kocht De Greef namelijk een padel- en tennisclub in Namen.