Culinair ontdekt: patatjes

Nu mei alweer halfweg is, begint het tijd te worden om aan de nieuwe aardappelen te denken. Ik heb nog wat oude liggen, maar die zijn zielig om te aanschouwen. Dra zijn de vroege rassen klaar voor de oogst en dan is het weer smullen.

Ik las zonet dat steeds minder mensen aardappelen klaarmaken. 'Te ingewikkeld,' klinkt het, of 'te saai'. Het is waar, men verkoopt in de duurdere winkels ook al geschilde bananen en appelen. Waarom dan nog aardappelen schillen? Is Europa zo decadent geworden?

Denk eens na: aardappelen vormen de basis van onze welstand! Toen men op grote schaal aardappelen is gaan kweken, kwam er landbouwgrond vrij om geld mee te verdienen. Graan bracht per oppervlak veel minder op dan aardappelen. En dan spreek ik in termen van voedingswaarde, niet van geld. Toen men minder land nodig had voor voedsel, is men 'opbrengstgewassen' gaan telen.
Eigenlijk is de aardappel een superfood: er zitten proteïnen in, zetmeel, vitamines, vezels … en geen vet. Aardappelen zijn bovendien (indien van goede bron) nog lekker ook. De armen in onze eerste industriesteden overleefden op deze knol, met enkel wat paraplukessaus, en spek of haring als smaakmaker.
We zien steeds meer mensen die de eindjes niet meer aan elkaar kunnen knopen, dus is het tijd om weer aandacht te besteden aan deze prachtige Solanum tuberosum.

De bewaaraardappelen, daarop is het wachten tot na de zomer. Nu komen de jonge aardappelen. Die bevatten nog weinig zetmeel, maar des te meer eiwit. Ze hebben een eigen smaak ook. Voor de bobo's zijn er eerst die van Noirmoutier, de vroege aardappeltjes die in het zicht van de zee zijn gekweekt met bemesting van zeewier. Hun prijs gaat boven die van asperges. De Fransen hebben aardappel dan ook altijd beschouwd als een groente, niet als een basisvoedsel. Dan zijn er nu die uit het zuiden, uit Cyprus bijvoorbeeld. Onze zuidelijke bevolking kan blijkbaar niet wachten tot wanneer die van onze streken beschikbaar zijn.

Nieuw' patatjes moet je niet schillen. Dat schilletje kan je er nog met de duimnagel afhalen, of je laat het er gewoon aan. Pellepatatten zeiden onze grootouders. Oude patatten hoef je overigens ook niet te schillen. Veel makkelijker is ze te koken met schil en al, om er dan eventueel achteraf de schil af te halen, met een elegante beweging van het mes aan tafel. Er is trouwens niets mis om aardappelen met schil en al op te eten: extra vezels! Je moet ze dan wel even schrobben om het zand eraf te halen. Zou dat lukken? Een snuif zout erover, een klontje boter en je proeft godenvoedsel.

Zijn aardappelen oubollig? Maak ze dan eens klaar zoals in andere culturen. Want overal ter wereld vindt men piepers wél hip. Potato skins, baked spuds … al wacht je daarmee beter tot de bewaaraardappelen er weer zijn.

Laten we ons meenemen naar het exotische Indië. Alloo cha(a)t:Laat aardappelen, in dobbelstenen gesneden, bakken in boter (of ghee, botervet) tot ze kleuren. Voeg er dan gehakte ajuin en gehakte look aan toe en geef het nog een minuut of wat. Voeg er de specerijen bij, een lepeltje kurkuma, eentje chillipoeder, een snuif zout, een verkruimeld laurierblad en wat chat massala. Als je dat niet in de winkel vindt, neem dan voor alles gewoon enkele schepjes currypoeder. Voeg een beetje water toe (sommige koks gebruiken yoghurt) en laat zachtjes pruttelen onder deksel tot alles gaar is. Goed over gaan met de pepermolen! Versier met gehakte chilli en korianderblaadjes.
En zeg dan nog eens dat aardappelen suf zijn? Smakelijk.