Culinair ontdekt: trommelstokken

Bij een Indiër aan de Zuidlaan lagen van die lange groene peulen in een kist. Ik had ze ook al gezien bij andere Indiërs in Schaarbeek, maar ik was er tot nu toe in een wijde boog omheen gelopen. Er stond ook niet veel uitleg bij. Zelfs geen prijs. En ze zien er ook niet altijd fris uit, met bruine toppen en plekken … Meer trommelstok dan groente.

Deze week moest ik mijn stoute schoenen wel aantrekken, want een huisgenoot had er een portie van gekocht. Ze waren tot dertig centimeter lang en lederachtig buigzaam.
Het blijken peulen te zijn van de Moringa oleifera, een boom van het Indische subcontinent. De moringa, die door botanici in een eigen familie is ingedeeld, wordt tot tien meter hoog en heeft samengestelde bladeren. De boom bloeit heel het jaar door.

Deze boom blijkt een bijzonder nuttige plant: bladeren, bloemen en vruchten worden gegeten in curry's, de zaden bevatten een olie (ben olie) die gebruikt wordt in cosmetica, maar even goed in sla. Van de wortels wordt een kruiderij gemaakt die zou smaken als mierikswortel (tegenwoordig gebruikt men liever het modieuze wasabi). Een gom uit de schors heeft ook nog nut in de textielindustrie. Zo'n 'geschenk van God' kan niet anders dan overladen worden met gezondheidsclaims, te veel om op te noemen.
In sommige talen benoemt men de boom als 'mierikswortelboom' of, door de vorm van de vruchtpeulen, 'drumstick tree'.

Daar stond ik dan met mijn trommelstokken in de keuken. “Ze smaken naar asperges,” las ik ergens. Op het net vond ik recepten, meestal op zijn Indisch, met veel kruiden en specerijen, waarbij ik mij afvraag hoe je ooit nog de fijne smaak van asperges zou herkennen.

Je hoort ze ook te schillen zoals asperges: de harde vezels weghalen en dan eerst tien minuten koken. Dat deed ik, maar dan niet met kruiden en specerijen. Ik vreesde het ergste en het bleek ook waar: alhoewel met een frisse en groentige smaak, zaten de peulen nog vol stugge vezels. De recepten die je ziet op het net zijn dan ook voor 'jonge' peulen, van zo'n zes à acht centimeter lang. Deze waren véél langer en dus al wat rijper.

Helemaal rijpe peulen zijn bruin en dan is de schil oneetbaar. Maar je kunt er de vruchtjes uithalen, waarvan ik trouwens een apart zakje had gekregen. Ze zien er erg bijzonder uit: een bolletje met een blaadje errond. Ik beet er in een paar en kreeg een sterke smaak van zoet en erg bitter, speekselopwekkend.
Al bij al meer iets voor nostalgische Indiërs, vrees ik.