Mohamed El Bachiri schrijft tweede boek: 'Ondanks alles blijven focussen op verbinding'

Met Een jihad van liefde bracht Mohamed El Bachiri een hoopvolle boodschap na de aanslagen van 22 maart 2016, waarbij hij zijn vrouw verloor. In De odyssee van Mohamed toont de Molenbekenaar wat hem dwarszit in de samenleving, van overmatige politiecontroles tot een strenge islam. “Misschien heb ik dezelfde frustraties beleefd als sommige terroristen. Maar ondanks alles blijf ik naar de liefde zoeken.”

Hoe is het de mens Mohamed El Bachiri nog vergaan sinds de aanslagen? Dat wilden de lezers van het succesvolle Een jihad van liefde graag weten, en dus vroeg uitgever De Bezige Bij de Molenbekenaar om een tweede boek. El Bachiri was ondertussen blijven schrijven voor zichzelf en ging graag op de vraag in. De odyssee van Mohamed, opnieuw opgetekend door David Van Reybrouck, wordt woensdag 7 november gepresenteerd in Vlaams-Marokkaans huis Darna in Brussel.

Het boek verhaalt enerzijds over de moeilijkheden die El Bachiri doormaakte sinds de dood van zijn vrouw Loubna Lafquiri, bij de aanslagen van 22 maart in metrostation Maalbeek. De Molenbekenaar bleef alleen achter met de zorg voor drie kinderen en was niet langer in staat om zijn werk als metrochauffeur uit te oefenen. “Ik voel me in de steek gelaten door de overheid. Voor mijn kinderen is het evenmin gemakkelijk. Een zoon van me kon bijvoorbeeld niet langer naar school gaan,” zegt El Bachiri, die eerder al over de teleurstellende slachtofferhulp vertelde bij BRUZZ.

Anderzijds gaat het over de soms lastige jeugd van El Bachiri in Sint-Jans-Molenbeek. “Ik vertel over ervaringen die me gemaakt hebben tot wie ik ben. Ik voel me fundamenteel gefrustreerd. En ik wil de vinger op de wonde leggen.” Hij heeft het dan over altijd weer gecontroleerd worden door de politie op basis van zijn uiterlijk, terwijl de blanke medeburgers met rust worden gelaten. Of hoe de toegang tot discotheken systematisch geweigerd wordt aan jongeren van Maghrebijnse afkomst.

El Bachiri beschouwt die terugkerende incidenten niet noodzakelijk als racisme, wel als structureel gewelddadig. “Ik vind het belangrijk om die feiten te benoemen. Niet om in een slachtofferrol te kruipen of woede op te wekken. Wel om inzicht te geven in de frustraties van jongeren in dezelfde situatie. Misschien heb ik hetzelfde meegemaakt als sommige terroristen. Het verschil is dat zij kiezen voor de haat, terwijl ik ondanks alles naar de liefde blijf zoeken.”

(Lees verder onder de foto.)

Evengoed kaart El Bachiri de intolerantie en fantasmen van een al te strenge islam aan. “Die slaat de bal compleet mis en helpt het maatschappelijk debat niet vooruit,” klinkt het. “Hoe belachelijk zou het zijn dat een weldoener als Moeder Theresa moet branden in de hel, enkel omdat ze geen moslim is?”

Filosofen als profeten

“De toekomst zal pluralistisch zijn of ze zal niet zijn,” stelt de auteur, die zelf moslim is. “We moeten accepteren dat we allemaal anders zijn en de dogma’s overstijgen, of het nu gaat over homoseksualiteit of de hoofddoek. Ondanks alle woede blijf ik vooruitkijken, focussen op hetgene dat ons verbindt.”

Daarin vindt El Bachiri steun bij de filosofie. “De Griekse wijsgeer Epicurus bijvoorbeeld inspireert door zijn zoektocht naar gematigd genot, gekoppeld aan wijsheid. “Alleen wie een wijs, goed en eerlijk leven leidt, kan het geluk vinden,” is een mooie uitspraak van hem. Een profeet waardig. Zonder de belofte van een paradijs, maar met de focus op een goed leven op aarde, vrij van angst.”