© Stine Sampers

Persis Bekkering: ‘Literatuur houdt het verlangen brandend naar verbinding’

Kurt Snoekx
© BRUZZ
10/09/2021

Vanuit Exces, Persis Bekkerings tweede roman, dringt een visioen binnen van zweterige en pompende lijven op het repetitieve ritme van techno.

“Wij zijn de menigte, en wij produceren niets. Wij loungen. Wij komen bij elkaar. Wij praten. Wij dansen. We hebben geen agenda, geen actiepunten. En we hebben geen geld. Juist dat is gevaarlijk. Het gevaarlijke is dat we een wij zijn.” Op het moment dat de wereld stilaan uit de stilstand kruipt, dringt vanuit Exces, Persis Bekkerings tweede roman, een breekbaar, opruiend visioen binnen. Een visioen dat zich zweterig en pompend, extatisch en gevaarlijk een weg kronkelt van Amsterdam in 1988, over dansvloeren in Berlijn, New York en Londen naar een in 2020 in lockdown verkerende cyber­space.

Exces toont zich, net als hoofdpersonage Nim, als een lichaam, van verlangen, verlies en vloeibare paradoxen. Een lichaam dat opgaat in een nu, in een wij, op het repetitieve ritme van techno. “Vandaag ben ik een nostalgische raver,” vertelt de Nederlands-Brusselse schrijfster. “Het mag ook al zo lang niet meer. Deze crisis is de zoveelste. Ik ervaar een soort impasse, van een heden dat permanent in crisis is. Zonder utopieën lopen we vast. We kunnen wel actievoeren, we kunnen op Facebook Marx citeren, dat wordt vervolgens alleen maar een nieuw consumptieartikel. Wat kan je daar dan nog tegenover stellen? Voor mij is dat het exces, de daad waarin geen overwaarde hoeft te zitten aan noodzaak of uitkomst. De ultieme zinloosheid.”

Enter de ravescene, die in Exces opbolt tot een broeierige sfeer, een politiek domein, een beeldschone paradox. “Een rave blijft een heel ambivalent iets, omdat het zo tijdelijk en efemeer is. Op het hoogtepunt verdwijn je als het ware in een groter geheel, maar achteraf ga je gewoon naar huis en is er niemand die je mist. De rave is voor mij een uiting van een verlangen naar een gemeenschap, een moment waar heel even een andere wereld mogelijk is. Zo heb ik het toch altijd ervaren, en dat is wat ik nu al zo lang mis.”

Op het moment dat de raver alleen nostalgisch kan bestaan, roert de schrijver zich. “Literatuur is net zo’n uitdrukking van gemeenschap, ja. Het is een plek waar zelfverlies bestaat, waar het verlangen brandend wordt gehouden naar verandering, naar verbinding.”

Iets gezien in de stad? Meld het aan onze redactie

Site by wieni