De aanhouder wint

“Ik weet niet meer wie ik ben,” zegt Angèle in haar Netflix-documentaire. Hoewel dat een ongemakkelijk gevoel moet geven, is dat voor een popster toch eerder een beperkt probleem. De Brusselse is mooi, toch nog altijd een beetje the girl next door, een begenadigde zangeres en vertolker van redelijke goeie nummers. Moeiteloos verleidt ze dan ook miljoenen fans wereldwijd, waardoor zij haar ding kan blijven doen.

Voor politieke partijen is dat heel andere koek. Zij kunnen zich niet beroepen op bovenstaande troeven en dan is zo’n iden­titeitscrisis meteen een veel groter probleem. Of wat te denken van christendemocraten die asielzoekers op straat laten slapen, ecologisten die pleiten voor vervuilende gascentrales, separatisten die het communautaire in de koelkast steken en liberalen die meer surveillance willen? Niet dat er voor die beslissingen geen goeie redenen kunnen zijn, maar het blijft contra-intuïtief, en voor de kiezer dus erg verwarrend.

Maar papa

In Brussel moet men voor die verwarring zeker niet onderdoen. Zo is Défi plots niet meer de behoeder van Franstaligen, maar van de seculariteit, blijft Ecolo muisstil als het gaat over een verbod op onverdoofd slachten, pleiten liberalen ervoor de budgettaire teugels te vieren en keert de zelfverklaarde vader van de zachte mobiliteit zich tegen het schrappen van rijstroken op het einde van de A12.

Op termijn is dat een groot probleem, want hoe moet de kiezer nog weten wie waarvoor staat?

Net daarom beklemtoont Ahmed Laaouej (PS) in het interview in het BRUZZ-magazine van deze week graag dat hij mee betoogt tegen de loonnormwet, en dat hij in het taxidossier voluit een sociale bescherming bepleit. “Je kan aan de socialisten niet verwijten dat ze socialist zijn,” zegt hij.

Wat je de socialisten – en bij uitbreiding de hele regering – dan weer wel kunt verwijten, is dat ze zo traag zijn. Zeven jaar duurt het al, en pas nadat een rechter de Uber-chauffeurs zonder werk had gezet, schoten ze echt in actie.

Ook bij andere dossiers is de traagheid hemeltergend. De kilometerheffing, de verbreding van de Ring rond Brussel, de bestemming van de Heizelvlakte, de verfraaiing van het centrum, de extra fietspaden, publieke woningen, de uitbreiding van de metro: alles kruipt vooruit, met deadlines die ver in de toekomst liggen of nog niet eens bepaald zijn.

Die combinatie van traagheid en flou politique zorgt ervoor dat heel wat burgers het gewoon opgeven, en toegeven aan de neiging om met een goed boek in de zetel te kruipen om daar niet meer uit te komen.

Pool is zeer Cool

En toch. Toch loont het om door te zetten, misschien zelfs méér als burger dan als politicus. Want wie had gedacht dat de oproep van Philippe Van Parijs, om te picknicken op het Beursplein, enkele jaren later tot een autovrij en totaal hertekend centrum zou leiden? En wie had gedacht dat, toen Paul Steinbrück van Pool is Cool zijn onder water gelopen postzegel naast Bozar parkeerde, dat effectief tot een zwemplek in de Brusselse openlucht zou leiden?

Dat laatste is vanaf 2024 een feit, en fantastisch nieuws voor de Brusselaars die de zomers op de betonnen pleinen almaar heter zien worden. Credits gaan óók naar de politiek, de gemeente Anderlecht, de Brusselse regering en Beliris. Maar was het er gekomen zonder de tomeloze inzet van Pool is Cool? Zij twijfelden niet aan zichzelf, en dat loont.