Good Move: 'Uitstel mag geen afstel worden'

Het Good Moveprotest domineert nu al enkele weken het Brusselse én het nationale nieuws. Verschillende circulatieplannen zitten in het slop, na – vaak agressief – protest, opgepookt door lokale politieke backbenchers.

Het is geen fraai vertoon – de foto van de actievoerder die hoog op een paal een verbodsbord afbreekt, riskeert iconische allures te krijgen. Het laat Brussel weer met een kater achter.

Er zijn heel veel oorzaken te bedenken waarom het in sommige wijken misliep en in andere wel lukte. De meeste verklaringen zullen wel ergens kloppen. Maar wellicht is het toch gewoon het momentum geweest.

Iedereen moe van de coronamaatregelen, geplaagd door de hoge energiefacturen, en dan nog eens betonblokken voor de deur. Voeg daar nog een onmachtige burgemeester aan toe en het plaatje is compleet. Het protest in Kuregem sloeg vanzelf over naar de andere wijken.

Dat legitiem protest ontaardt, is ook niet nieuw. Casseurs zijn er altijd wel te vinden. Tegelijk hebben de populisten vandaag de wind in de zeilen. Ze zoeken het ongenoegen op, hitsen de mensen mee op in de hoop op een grotere electorale aanhang, liegen zonder verpinken en krijgen er nog applaus voor ook. Dat is misschien nog het meest verontrustende aan het hele Good Move­protest.

Wat we hier ook zien is een – misschien onvermijdelijke – passage in het doorvoeren van een verandering van de mobiliteit. Die moet de stad klaarstomen voor de toekomst. Dat is een stad met een aangename openbare ruimte, veilig verkeer, propere lucht en minder files. Het is een stad waar mensen graag wonen en waar bezoekers graag naar terugkeren.

Dat is precies wat Good Move beoogt, het gewestelijke mobiliteitsplan dat loopt van 2020 tot 2030. En dat kan alleen – hoe moeilijk die boodschap ook is – door de auto, die sinds Expo 58 gaandeweg een dominante rol kreeg toebedeeld in Brussel, deels terug te dringen, en de andere vervoersmodi als openbaar vervoer en fiets meer plaats te geven.

Drie recepten

De recepten hiervoor zijn bekend, andere steden gingen Brussel al veel langer voor: stads­tol, parkeren duurder maken en wegen hiërarchiseren. Dat laatste wil zeggen dat er wegen zijn voor doorgaand verkeer en rustigere wijkwegen. Daarvoor zijn dan weer die vermaledijde circulatieplannen nodig.

Brussel probeert nu al een tijd die drie recepten in te voeren, maar dat lijkt meer op een processie van Echternach. ‘Touche pas à ma voiture’ blijft nog altijd hoog in het vaandel van veel Brusselse (lokale) politici staan. En zo komen we vanzelf bij de Brusselse lokale besturen. Want het zijn vaak zij die op de rem gaan staan vanuit een soort panische angst, zo lijkt het, om door de kiezer te zullen worden afgestraft. En zo blijft de auto de koning in Brussel.

En bekende Brussels urbanist zei ooit aan BRUZZ dat hij het fantastisch vond dat er negentien gemeenten bestonden naast het Brussels Gewest. Hij zag er het summum in van democratie, want het geeft extra checks and balances, en dat het soms schuurt is niet erg, want dat komt de democratische besluitvorming alleen maar ten goede.

We vragen ons soms af of hij dat vandaag nog zou zeggen, want hij moet ook zien dat Brussel op deze manier hopeloos achterop dreigt te raken. Kijk naar Parijs, kijk naar Londen, kijk naar Amsterdam. In de drie steden moest de auto een bank achteruit. De steden werden er alleen maar aangenamer door.

Daarom is niets doen geen optie, en mag uitstel geen afstel worden. Brussel heeft die mobiliteitsverandering te hard nodig.