Het afslankingsproces bij het Agentschap voor Inburgering en Integratie ging vorige woensdag van start. De eerste 56 mensen, onder wie dertien die voor de Brusselse inburgering werken, worden ontslagen. Een voorbeeld van hoe het niet moet, oordeelt Khadija Zamouri, parlementslid voor Open VLD.
© AM / BRUZZ
| Enkel weken geleden was er al protest van de werknemers van het Agentschap voor Inburgering en Integratie tegen de ontslagen.
Debat
Ontslagen bij Inburgering en Integratie: 'Een triest verhaal'
Khadija Zamouri, Brussels Parlementslid voor Open VLD
Niemand van de personen die verantwoordelijkheid dragen (in de eerste plaats de bevoegde minister, de voorzitter of de leidende ambtenaar) laat weten hoeveel meer dan die 56 ontslagen zullen volgen bij het Agentschap.
Het nieuws dat het aantal van 170 ontslagen dat circuleert ‘maar’ een cijfer is in het kader van de procedures voor de wet-Renault, is weinig geruststellend en herstelt het vertrouwen niet in hen die verantwoordelijk zijn voor het beleid, bestuur en werking van dit Vlaams overheidsagentschap.
Als Vlaams parlementslid tijdens de vorige bestuursperiode volgde ik de oprichting van dit Agentschap op de oppositiebanken. Als Open VLD stelden we ons constructief op. De idee achter dit paradepaardje van de toenmalige minister bevoegd voor Integratie en Inburgering Geert Bourgeois was onze steun waard.
Komaf maken met een wirwar van vzw’s. Meer uniformiteit van organisatie en beleid creëren voor heel Vlaanderen en Brussel. Het inburgeringsbeleid institutioneel verankeren. Het opzet was goed en een logische stap in het inburgeringsbeleid dat ooit opgestart werd door Marino Keulen in vorige regeringen.
Het nieuws van de recente ontslagen is echter een pijnlijk bewijs van hoe goede ideeën door slecht beleid verkwanseld worden. Al van bij de conceptualisering liep het fout. Waar Antwerpen en Gent met aanvaardbare argumenten uit het Agentschap werden gehouden, besliste de toenmalige regering om het Brusselse BON (Onthaalbureau Inburgering Brussel) wel in te kantelen.
De argumenten die op Antwerpen en Gent van toepassing zijn (grootstedelijkheid, aantal nieuwkomers …), bleken blijkbaar niet van toepassing op Brussel.
"Hoe Vlaanderen omgaat met het Agentschap is geen voorbeeld dat in Brussel moet worden gevolgd"
Zou het kunnen dat de afweging om Antwerpen en Gent niet en Brussel wel in te kantelen niet te maken had met objectieve argumenten, maar met politieke druk op en belangenverdediging binnen de Vlaamse regering? Die was er blijkbaar wel voor Antwerpen en Gent, en niet voor Brussel. Een gemiste kans, zeker met het oog op de verplichte inburgering die er deze bestuursperiode ook aankomt in Brussel.
Geen pottenkijkers
Het idee van een agentschap ontstond op het kabinet van Bourgeois. De hele uitwerking werd een N-VA-verhaal. Pottenkijkers werden niet geduld. De belangrijkste posten werden binnen de partij verdeeld. Op zich is dat misschien geen schande. Maar als het dan ernstig fout loopt – zoals nu blijkt – mag dat ook gezegd worden.
Bij het begin van deze bestuursperiode kwam de verantwoordelijkheid in handen van zijn N-VA-collega Liesbeth Homans. De adjunct-kabinetschef van Bourgeois – die de oprichting op het kabinet had opgevolgd – versaste van het kabinet naar het Agentschap om er leidend ambtenaar te worden. Voorzitter werd de rijzende N-VA-ster Zuhal Demir. Die eigengereide voorzitster draagt een grote verantwoordelijkheid in de malaise waarmee het Agentschap vandaag geconfronteerd wordt. Dankzij een promotie als staatssecretaris vertrok ze net op tijd en liet ze het aan haar opvolger om de kastanjes uit het vuur te halen.
Vandaag gaat de aandacht in dit dossier vooral naar de ontslagen. Wie dieper graaft, weet dat dat de top van de ijsberg is. Het Agentschap werd van bij de oprichting mismeesterd. Waarom werd van de tijdelijke asielcrisis gebruikgemaakt van vaste contracten om tijdelijk personeel aan te werven?
Hoe is de verhouding van het personeelscontingent van voor de asielcrisis met het contingent na de afvloeiingen? Wordt er bij de ontslagen ook gesnoeid in de Brusselwerking en wordt hier dan abstractie gemaakt van de bijkomende impact van de nakende verplichting van inburgering in Brussel? Hoe staat het met het personeelsverloop? Hoe zit het met langdurige afwezigheden bij het personeel, en met de loonspanning tussen de salarissen van het topmanagement en de rest van de organisatie? Waarom bleek bij een bezoek van de commissie Integratie en Inburgering op 27 februari dat het dure informaticasysteem nog altijd niet werkt zoals het hoort? Dat de vraag van Groen naar een externe audit wordt afgehouden, lijkt niet toevallig te zijn.
Mismeesterd dossier
Er wordt vanuit de N-VA vaak neergekeken op de bestuurscultuur in Brussel, maar hier hebben we een Vlaams voorbeeld van een mismeesterd dossier dat ook kan ook tellen. Mijn N-VA-collega’s in het Brussels parlement lieten deze bestuursperiode geen kans liggen om met enig dedain in te hakken op het Brusselse beleid rond verplichte inburgering. Hun kritiek vervalt in het niets als we de stand der dingen opmaken van het Agentschap. Een reden om op eigen N-VA-borst te kloppen is er niet.
Met zicht op de enorme uitdaging om - trouwens samen met de Vlaamse Gemeenschap én het Vlaams Agentschap Integratie en Inburgering – in Brussel de inburgering te verplichten wil ik toch even de volgende conclusies onderstrepen. Ja, Vlaanderen is een voortrekker op het vlak van inburgering.
Ja, Brussel heeft te lang gewacht met een beleid om nieuwkomers via een verplicht aanbod te begeleiden en kansen te geven. Maar hoe Vlaanderen omgaat met zijn Agentschap is geen voorbeeld dat in Brussel moet worden gevolgd.
Khadija Zamouri is Brussels Parlementslid voor Open VLD
Lees meer over: Brussel, Opinie, agentschap voor inburgering en integratie, Khadija Zamouri, ontslagronde
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.