Brusselaars met migratieachtergrond verhuizen naar Vlaamse Rand: 'Meer groen voor kinderen'

Stadsvlucht is een fenomeen dat ook steeds meer voor mensen met een migratieachtergrond geldt. Zo verhuisden Monica en Xavier, een koppel met Ecuadoraanse roots, na vijftien jaar in Brussel te hebben gewoond, naar Drogenbos. "We wilden vooral onze kinderen een tuin geven."

Steeds meer mensen met een migratieachtergrond vestigen zich in Vlaanderen. Vooral vanuit Brussel verhuizen mensen met een andere herkomst naar de Vlaamse Rand, die steeds diverser wordt. Dat blijkt uit de Atlas Superdiversiteit Vlaanderen, een nieuw rapport dat de spreiding, schaal en evolutie van de diversiteit in Vlaanderen en Brussel in kaart bracht voor de afgelopen 30 jaar.

Het Ecuadoriaanse koppel Xavier en Monica volgde diezelfde beweging. Zij kwamen twintig jaar geleden aan in Brussel en settelden in Brussel. "Net als veel andere nieuwkomers had ik er al familie," verklaart Xavier over zijn keuze voor de hoofdstad. "Het is een kleine, maar gezellige stad. Vooral dat er mensen wonen met zoveel verschillende culturen vind ik fijn. Dat mis ik nu wel een beetje."

Monica en Xavier leerden elkaar in Brussel kennen en woonden er vijftien jaar samen, in gemeenten als Sint-Gillis, Sint-Joost en Stad Brussel. Ze kregen er hun eerste twee kinderen, maar toen zij tieners werden besliste het gezin om te verhuizen naar Drogenbos. "Het was een droom om een huis te kopen met een tuin, vooral voor de kinderen," zegt Xavier.

Dure Brusselse woningmarkt

De duurdere prijskaartjes in Brussel zorgden ervoor dat het gezin in de zuidrand belandde.

In Drogenbos kreeg het koppel er twee kinderen bij, maar voor de twee oudste kinderen was het belangrijk om dichtbij Brussel te blijven. Dat is in Drogenbos het geval, met een tramverbinding om de hoek van hun woning.

En of het koppel er aan denkt om ooit terug naar Brussel te keren? "Waarom niet, maar met de stijgende woningprijzen in Brussel weet ik niet of dat mogelijk zal zijn."

Uitdagingen voor lokale besturen

Verder stelde de Atlas vast dat buurten waarin meer inwoners van niet-Belgische herkomst wonen, opvallend minder groen zijn. Ze worden veelal getypeerd door een gesloten bebouwing, kleinere woningen, huur- en meergezinswoningen. De bevolking in meer diverse wijken is bovendien opvallend jonger.

"Meer dan een op de drie minderjarige Vlamingen heeft wortels in migratie", klinkt het in de Atlas. De groep Vlamingen met een migratieachtergrond is bovendien zelf steeds diverser op vlak van leeftijd, sociaal-economische positie, verblijfsduur en woonpatronen.

Die ongelijke verdeling leidt evenwel tot uitdagingen voor lokale besturen. "Nieuwe bewoners hebben immers (deels) nieuwe ruimtelijke en sociale noden, van speel-, sport- en ontmoetingsruimtes tot nieuwe types winkels, extra capaciteit voor scholen of gebedsplaatsen. Ook betaalbare woningen zijn cruciaal", zegt auteur van de Atlas en socioloog Dirk Geldof. Lokale besturen moeten daarom rekening houden met die nieuwe bevolkingsdynamieken en ruimtelijke behoeften.

Grensgemeenten

De Atlas vernoemt naast Brussel onder meer ook de Limburgse mijnstreek en grootsteden als Antwerpen en Gent, maar wijst ook op kleinere steden als Vilvoorde, Lokeren en Zele.

In West-Vlaamse grensgemeenten en in het gebied langs de Nederlandse grens zijn bovendien respectievelijk meer Fransen en Nederlanders komen wonen, waardoor ook die gebieden diverser zijn.

De Atlas Superdiversiteit Vlaanderen is het resultaat van een samenwerking tussen het stedenbouwkundig bureau Atelier Romain, het Kenniscentrum Gezinswetenschappen van hogeschool Odisee en de onderzoeksgroep P.PUL van de Faculteit Architectuur van de KULeuven en kwam er in opdracht van het Departement Omgeving van de Vlaamse overheid.