Versailles is een vergeten hoek van Brussel. De sociale woonwijk aan de Versailleslaan is een eiland in Neder-Over-Heembeek. De stad Brussel heeft de cité snel en goedkoop gebouwd en daarna aan zijn lot overgelaten.
© Saskia Vanderstichele
Enfant Terrible: Amina Saadi, grafisch ontwerpster
Er waren lange tijd jongerenbendes actief, maar vandaag is het niet meer zo chaud, zeker nu er een splinternieuw politiecommissariaat is neergepoot. De sociale problemen zijn er niet weg: armoede, werkloosheid, discriminatie. Ik leerde een jongen van veertien kennen die niet kon lezen en schrijven. Of een Marokkaan die voor burgerlijk ingenieur gestudeerd had, en van naam moest veranderen om werk te vinden.
De wijk heeft een sterke identiteit. Dat zie je aan de tags die jongeren achtergelaten hebben op muren en afvalcontainers: de postcode 1120, maar ook verschillende afkortingen zoals VERS, VRSV, V7K en V7. Het is een gesloten gemeenschap die zich afsluit van de stad en een slecht imago heeft in Neder-Over-Heembeek. De bewoners blijven onder elkaar en andere Brusselaars weten niet dat ze bestaan.
Er is best wel wat groen tussen de blokken, maar niemand geniet ervan. In een netwerk van kelders en parkings is er ondergronds leven. Je mag blij zijn dat je een sociale woning hebt, maar je raakt niet meer weg uit de cité. Het is dubbel: Malika, een vrouw die in de wijk vrouwen bijeenbrengt om recepten voor schoonheidsmiddelen uit te wisselen, ziet Versailles als een kans én een obstakel.
"Ik wil het leven documenteren zoals het is"
Mijn vader woont hier al tien jaar. Mijn moeder is bibliothecaris in de gemeente. Ik ging naar school met kinderen uit Versailles. Voor mijn masterproject heb ik me twee jaar ondergedompeld in de wijk om het dagelijkse leven te leren kennen. Ik ontbeet met de vrouwen en in het jeugdhuis organiseerde ik creatieve workshops. We hebben T-shirts met tags en postcodes gezeefdrukt en postkaartjes ontworpen. Ik zou graag mijn materiaal – foto’s, design en documenten – schenken aan het stadsarchief, om de gemeenschap een plaats in de collectie te geven. Mijn vriend zegt dat Versailles City het project van mijn leven is. Dat zou best kunnen.
Ik observeer graag mensen en ik wil begrijpen hoe ze leven. Als je in Brussel opgroeit, ben je je bewust van de verschillen. Als artieste probeer ik geen oplossingen te vinden. Ik wil het leven documenteren zoals het is. Daarmee geef ik de mensen de aandacht die ze verdienen. Als ik de nodige tijd en rust heb, zou ik nog aan andere artistieke projecten willen werken. Zoals de plaats van thee in de verschillende gemeenschappen en buurtwinkels waar mensen elkaar ontmoeten.
Ik ben half-Marokkaanse en half-Belgische. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik nog een kind was, maar ze schieten goed met elkaar op. Ik ben vrij opgevoed. Zo hebben ze me nooit verplicht om mee te doen aan de ramadan. Ik ben ook niet gelovig. Ik spreek Frans en Nederlands, maar geen Arabisch. Dat vinden mijn tantes wel jammer. Naar Marokko teruggaan? Neen, ik verken liever de wereld. Ginds word je als een rijke en gelukkige Europeaan gezien. Marokkanen die op bezoek zijn bij hun familie, verbergen hun frustraties en doen alsof ze de king of Belgium zijn.
Ik wandel graag in Brussel rond om nieuwe plekken te ontdekken en proef eten dat ik nog niet ken. Er is zo veel mixiteit. Toen ik uit het bravere Gent, waar ik studeerde, terugkeerde, vond ik al die indrukken bijna beangstigend. Maar daar zijn oplossingen voor: als ik mijn hoofd wil leegmaken, ga ik zwemmen.
Lees meer over: Neder-Over-Heembeek, Samenleving, Enfant Terrible
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.