‘We hadden haar kunnen binnenlaten. Gisteren’

Dinsdagochtend werd het levenloze lichaam van een vrouw gevonden aan de Brandhoutkaai. De nachtelijke koude werd haar fataal. De Brusselse Jo Seurynck zag haar elke ochtend op weg naar haar werk. "Ze was een mooie, trotse vrouw. We hebben het massaal verkloot."

Jo werkt aan de Hooikaai. Daar zag ze de vrouw zo goed als dagelijks. Als het niet in het portiek van haar bedrijf was, dan wel op een bankje in het nabijgelegen park.

"Gisteren was ze er erg aan toe", vertelt Jo. "Ze kon niet meer recht. Ze vroeg warm water. Ik hielp haar recht, gaf haar thee, melk en koekjes en vroeg of ik iets voor haar kon doen. Net zoals vele collega’s vóór mij hadden gedaan,”

“In de namiddag belden we gezamenlijk Samusocial. Of ze haar alstublieft konden komen halen omdat ze aan het einde van haar krachten was. Ze zouden twee ploegen sturen. Eén in de namiddag en één 's avonds. Dat hebben ze gedaan, zeggen ze, maar ze vonden haar niet.”

Het telefoontje van Samusocial stelde Jo en haar collega’s enigszins gerust. “We hadden het gevoel dat er iemand mee bezig was. Maar deze ochtend zat ze niet meer in ons portiek. Nu weet ik niet of we wel genoeg aangedrongen hebben. Of we haar niet hadden moeten vragen om een ambulance te bellen.”

De vrouw is er niet meer. Maar haar karretje met kleren staat er wel nog. “Als een stille getuige van een mooie, trotse vrouw die ooit iemands kind was, iemands zus of tante.”

“We hadden haar kunnen binnenlaten. Gisteren. Tussen de bittere kou en de warme inkomhal zat enkel een mooi gestileerd, dubbelglazig raam. Maar helaas ook een resem aan sociaal aanvaarde codes die ons verhinderden om de deur voor haar te openen.”

Jo vraagt zich af wanneer een mens beslist om het voortaan anders aan te pakken. “Want er is geen ‘morgen’ meer voor deze vrouw. We hebben het massaal verkloot.”