De riot grrrl-spirit van Lambrini Girls: 'Het begint hier serieus te stinken'

De Lambrini Girls, die in de geest van de riot grrrl-beweging uit de jaren 1990 opereren, draaien de distortionpedaal open om de zwakke plekken van onze samenleving bloot te leggen: het patriarchaat, het kapitalisme en sociale ongelijkheid.

De Lambrini Girls staan niet zomaar op het podium. De muziek, de woorden en de rauwe energie van Phoebe Lunny en Selin Macieira-Boşgelmez, alias Lilly Maciera, zijn een instinctieve reactie op de turbulentie van een tijdperk onder hoogspanning. Het geopolitieke klimaat, de aaneenschakeling van crisissen, de opmars van het populisme en de afbrokkeling van het samenleven voeden de aanklachten die ze, met het gaspedaal helemaal ingedrukt, in de songs van hun album Who let the dogs out gieten, een debuutplaat die roodgloeiend staat.

"Het gaat er niet om mensen de les te lezen, maar om te zingen over wat er om ons heen gebeurt: de wereld staat in brand, het begint hier serieus te stinken…", zegt gitariste Phoebe Lunny.

Al bijna drie jaar trekt het tweetal de baan op. Ze speelden zich een weg door heel Europa, op geïmproviseerde podia in kelders en in de achterkamers van oude cafés. Van daaruit klommen ze trede voor trede omhoog. Nu ze ook op de affiche staan van het Coachella Festival, worden ze getipt als nieuwe vaandeldragers van de alternatieve rock.

Voor ze het podium van de AB op kruipen, nemen Phoebe Lunny en Lilly Maciera de tijd om ons door de songs op hun debuutplaat te loodsen. Het gesprek begint bij 'Nothing tastes as good as it feels', een nummer dat de problematiek van eetstoornissen aansnijdt, bij jongeren die op social media geobsedeerd raken door perfecte lichamen.

"Wat ik zing, komt rechtstreeks uit mijn eigen ervaring", zegt Phoebe Lunny. "Anorexia kan levens verwoesten. En dat allemaal om te voldoen aan fysieke ideaalbeelden die een patriarchale samenleving oplegt! Het treft vooral jonge vrouwen en mensen uit de queer gemeenschap. Ik zeg niet dat jongens nooit geraakt worden, maar het blijft uitzonderlijk… In het wereldbeeld dat ons via sociale media wordt verkocht, moeten vrouwen begeerd worden. Daardoor letten ze op hun uiterlijk, houden ze hun gewicht in de gaten en controleren ze wat ze eten. Het is bijna een vast onderdeel van het meisje-zijn in de puberteit. Hoog tijd dat dat verandert…"

Overtuigde feministen als ze zijn, kaarten de Lambrini Girls in 'Company culture' ook het thema van intimidatie op de werkvloer aan, in een nummer dat de idee van gelijkheid in vraag stelt.

"Je kunt ons natuurlijk verwijten dat we gekleurd naar de dingen kijken", zegt Lilly Maciera fel. "Maar we verzinnen niets. In bedrijven worden vrouwen voor dezelfde functie nog altijd minder betaald dan mannen. Dat is overal ter wereld zo. Ik ben ervan overtuigd dat een vrouw die in haar job even succesvol is als een man, daar twee keer zo hard voor heeft moeten werken. In veel organisaties kampen vrouwen ook met het bedriegerssyndroom: ze krijgen het gevoel dat ze niet helemaal op hun plek zitten. Zelf heb ik jarenlang de boot afgehouden om in een rockband te spelen, omdat ik dacht dat dat iets was voor jongens. De waarheid is dat vrouwen zichzelf vaak automatisch beginnen te beperken."

Oorlog en vrede

Midden op de plaat staat het intermezzo 'Scarcity is fake', waarin een gesprek te horen is tussen Stokely Carmichael, Afro-Amerikaans activist voor burgerrechten, en Angela Davis, schrijfster en filosofe. “Ik wil dat alle onderdrukte volkeren ter wereld vrij zijn", zegt Davis op een bepaald moment. “Het interview dateert uit 1973", vertelt Phoebe Lunny, “maar alles waarover ze spreken, is vandaag nog altijd relevant. We hebben deze toespraak tussen twee nummers geplaatst die over onderdrukking gaan - zowel in een etnische als in een sociaaleconomische context.”

Het gesprek tussen Angela Davis en Stokely Carmichael gaat ook in op het racisme dat onder bepaalde conflicten sluimert. “Dat zien we vandaag nog steeds … Een voorbeeld? Er waren talloze protesten en reportages nodig vooraleer de westerse maatschappij zich echt begon te mobiliseren voor Palestina. De publieke opinie heeft de fakkel overgenomen, en dat is goed. Maar we mogen niet vergeten dat bevolkingsgroepen in Congo, Soedan en elders in de wereld met gelijkaardige situaties geconfronteerd worden. Te vaak laten we onze medemensen aan hun trieste lot over.”

In het nummer 'You're not from around here' richten de Lambrini Girls hun pijlen op gentrificatie, terwijl 'Filthy rich nepo baby' het functioneren van de muziekindustrie aan de kaak stelt. “De grote platenmaatschappijen, de majors zoals Sony, Warner en Universal, slokken langzaam alle concurrentie op”, merkt gitariste Phoebe Lunny op. “Het is de wet van de markt, maar het begint steeds meer op een monopolie te lijken. En dit model beperkt zich niet tot opgenomen muziek, het beïnvloedt de hele sector. Vorig jaar toerden we door de Verenigde Staten. Daar controleren twee bedrijven bijna alle radiostations van het land … en die staan natuurlijk volledig onder invloed van de majors. Daarom zijn universiteitsradio’s zo populair in Amerika: ze vormen het laatste bolwerk voor onafhankelijke muziek.”

Lilly Maciera laat zich niet onbetuigd: “Deze concentratie van macht leidt tot vormen van censuur. Het ironische is dat mensen in de VS enorm wantrouwig staan tegenover wat ze ‘marxisme’ of ‘communisme’ noemen. Ze denken dat als de overheid te veel ingrijpt, alles overal voor iedereen hetzelfde zal zijn. Terwijl in werkelijkheid grote private bedrijven langzaam de culturele diversiteit verstikken …”

Lambrini Girls treedt op 8/12 op in de Ancienne Belgique, abconcerts.be