Pommelien Thijs breekt records en dat is niet per ongeluk

Ik las het deze week op het internet. Niet dat ik het wou, want normaal geloof ik niks van het internet, maar nu stond het er zwart op wit: Pommelien Thijs vult negen avonden na elkaar de Ancienne Belgique en dat is een record.

De zangeres en revelatie uit Knokke off zwiept daarmee zonder blozen dEUS van de tabellen, dat in 2019 acht keer zijn geniale goddelijkheid ontblootte ter ere van de twintigste verjaardag van zijn album The ideal crash. Tom Barman en co. hadden daarmee op hun beurt de zegereeks van Channel Zero en Arsenal afgesnoept, die eerder elk zes opeenvolgende avonden de hoofdstedelijke poptempel hadden laten vollopen. Het idee om ideaal te crashen lag al tien jaar op tafel. Een goed georkestreerd plan als orgelpunt in de lange carrière van de belpoptrots. Maar dat was buiten het je-ne-sais-quoi van een piepjonge zangeres uit de Kempen gerekend, die Barman een nieuwe dreun verkocht na die ene keer dat Milow meer MIA’s wegkaapte dan Antwerp’s finest.

Negen keer 2.000 fans lokt Pommelien Thijs in april en mei naar de AB met haar Meer Entertainment-tour: een eenvoudige rekensom en je komt uit bij 18.000 mensen. Daarmee kan de voormalige #LikeMe-ster twee keer Vorst Nationaal vullen. Waarom wil ze dan zo vaak na elkaar in krek dezelfde setting haar muzikale circus opvoeren? Als elke artiest tig keren in één zaal optreedt, verschraalt hoe dan ook het aanbod. Alsof frituur Basic Frit uit Boortmeerbeek beslist om negen dagen na elkaar enkel een viandel te serveren, daar wordt niemand fitter van. Maar er zijn blijkbaar genoeg tegenargumenten. Een vaste locatie is minder vermoeiend voor artiest én crew, het drukt de kosten voor transport, productie en promotie, en er moet niet telkens gepruld worden aan apparatuur om alles perfect af te stellen. Artiesten kiezen ook voor de AB omdat de geluidskwaliteit er impeccable is. Bovendien staan ze er heel dicht bij de fans die hen tot dit punt hebben gebracht. Die kwijlen ook bij de nostalgie die hen terugvoert naar hun eigen jeugd en de successen van hun favoriete muzikanten. Er is een reden waarom Michael Jackson vijftig keer na elkaar ging optreden in de O2 Arena. Helaas stak Magere Hein daar een stokje voor, maar dat zal alvast niet aan de friturist gelegen hebben.

Niets daarvan bij Pommelien Thijs, die met Per ongeluk nog maar één album uit heeft om haar marathon in de AB uit te lopen. Fans die meerdere keren van haar recordreeks willen snoepen, zullen qua variatie genoegen moeten nemen met haar door haarzelf ontworpen geüpcyclede outfits. Waarin ligt haar geheim dan? Thijs’ muziek past in de opgang van Nederlandstalige popmuziek, maar ze straalt vooral een aanstekelijke Vlaamse nuchterheid uit. Ze is eigenzinnig, kaart thema’s aan die jong en oud aanspreken en haar liedjes plakken aan je brein als gesmolten gouda op een croque-monsieur. Maar Thijs’ passage kondigt vooral ook een wissel van de wacht aan. Een jonge, diverse garde geeft traditionele, mannelijke rockers het nakijken. Eat that, Barman! Het is veelzeggend dat Olivia Rodrigo, zowat de Amerikaanse evenknie van de Kleine Tornado uit Kessel, straks de jubileumeditie van Rock Werchter afsluit, een festival waar Thijs zelf óók aan de bak mag. En het beste moet nog komen: volgend jaar trekt de Kempendochter twee keer naar het Sportpaleis in Antwerpen. Clouseau stond daar in 2007 achttien keer na elkaar. Hoe lang nog voor ook dat record aan diggelen gaat?