Veelzijdig artiest Edouardo della Faille: 'Niets is mooier dan de liefde van een moeder'

De ervaren artiest Edouardo della Faille staat op het punt het podium van het Théâtre National te betreden. Na jaren van dansen, theater maken en schrijven, speelt hij nu mee in de nieuwe creatie van Clément Papachristou, een voorstelling met cabareteske trekjes die vragen stelt over rechtvaardigheid en inclusiviteit. "Het podium is voor mij bovenal een plek om te delen."

Tijdens de bezetting van De Munt in 2021, toen artiesten, cultuurwerkers en studenten protesteerden tegen het coronabeleid, richtte Edouardo della Faille zich tot de toeschouwers die zich rondom hem hadden verzameld: "Zonder cultuur is er alleen maar tristesse." Gekleed in een dikke zwarte donsjas, met bijpassende broek en sneakers, en de kou trotserend op het geïmproviseerde podium voor de prestigieuze opera waar niet meer werd gezongen of gedanst, leest hij een tekst voor die hij voor de jongeren had voorbereid "om ze weer moed te geven, om ze te motiveren." De tekst zet uiteen hoe levensnoodzakelijk cultuur en artiesten zijn voor het maatschappelijk welzijn.

Wanneer hij die episode oprakelt, brengt hij zijn hand naar zijn keel om verstikking uit te beelden. "Tijdens de lockdown waren er alleen maar bevelen, verboden, en was er overal politie. Het was alsof je stikte." Dan haalt hij zijn smartphone tevoorschijn en laat hij een stuk horen uit de musical L'Anneau de Sémiramis van het gezelschap L'Enfant des Étoiles, waarin hij in zijn beginjaren speelde: "Gedaan met de stilte, eindelijk vrij, ik ga vooruit, niemand kan me beletten te spreken."

Je eigen ding doen

Die drang naar vrijheid loopt als een rode draad door heel zijn werk. "Dans en theater zijn plekken waar je gewend bent veel bevelen te krijgen. Ik navigeer daar zo goed mogelijk doorheen en probeer vooral mijn eigen ding te doen, mijn eigen stempel te drukken," legt hij uit. Het schrijven van zijn eigen teksten en het vullen van zijn notitieboekjes, dat is voor hem een ruimte van totale vrijheid. Die vrijheid vindt hij ook terug wanneer hij tekent en kleurt, onder meer bij Ateliers Indigo in Etterbeek, waar kunstenaars met een beperking terechtkunnen.

Edouardo della Faille, geboren in Brussel in april 1987 – "ik wil er even bij zeggen dat ik de mooiste baby van de kraamafdeling was" (brede glimlach) – is al sinds zijn kindertijd artiest, maar zette pas echt de stap naar het podium na het bekijken van het programma Un jour, un destin op France 2, over de opmerkelijke levensloop van artiesten en andere bekende figuren. "Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen, maar het programma gaf me zin om naar anderen toe te gaan, om andere mensen te leren kennen," zegt hij. "Het podium is voor mij bovenal een plek om te delen." Vanaf dat moment ontwikkelt hij zich al schrijvend, tekenend, dansend en spelend.

In 2014 speelt hij mee in de voorstelling Univers singuliers van het gezelschap Mouvements sans Frontières, onder leiding van Frédérique Joye. Maar het is bij Créahmbxl, waar hij al elf jaar danst, dat hij uitgroeit tot artistiek boegbeeld. De organisatie maakt en brengt voorstellingen met mensen met een beperking. Onder de choreografische leiding van Joëlle Chabanov speelt hij in Rencontres et Moi (2017) en in Connexions. Die laatste voorstelling brengt hem in 2023 naar het Festival Off d'Avignon.

Geboren verteller

Edouardo della Faille maakt zich klaar om het podium van het Théâtre National te betreden. Hij repeteert voor Justices, de nieuwe voorstelling van Clément Papachristou (Une tentative presque comme une autre, La Grotte), een herwerking van Dantes Goddelijke Komedie. Balancerend tussen cabaret, Frans chanson en interactieve performance stelt het stuk vragen bij rechtvaardigheid en de inclusie van mensen met het downsyndroom. Aan de zijde van Guillaume Paps en Noémie Zurletti vertolkt Edouardo verschillende personages, waaronder dat van de verteller, zijn favoriete rol.

Tegelijkertijd bereidt hij met Créahmbxl een nieuwe voorstelling voor vier dansers voor: Mon amour. De liefde, zo vertrouwt hij ons toe, is "heel belangrijk" in zijn leven. Hij haalt opnieuw zijn telefoon boven om een ander fragment uit L'Anneau de Sémiramis te laten horen: "Niets. O nee. Niets is erger dan vergeten lief te hebben." Edouardo glimlacht en voegt eraan toe: "Niets is mooier dan de liefde van een moeder. Of van je vriendin. Ik weet dat ik verliefd ben wanneer dat gevoel nog sterker is dan de drang om theater te maken of te dansen, en wanneer ik het gevoel heb dat ik alles zou kunnen laten vallen voor de liefde."

Voor Edouardo della Faille is er zonder cultuur alleen maar tristesse... maar zonder liefde is het misschien nog erger.