Rolstoelgebruiker schrijft open brief: 'Waarom er zoveel deelsteps in het kanaal belanden'

Rolstoelgebruiker Xander Berbé deelt in een open brief zijn frustratie over de vele deelsteps die op de stoep geparkeerd staan en zijn parcours bemoeilijken. De brief leest als een actieverhaal met hem in de hoofdrol en de deelsteps als schurk. "Het is niet normaal dat een step de hele straat inneemt en ik een omweg moet maken," vertelt hij aan BRUZZ.

De brief leest als volgt:

Waarom er zoveel deelsteps in het Brusselse kanaal belanden

Niet gezeverd, het is me echt al verschillende keren overkomen. Dan ben ik op weg naar huis na een avondje stappen in Brussel-centrum, blij maar vermoeid en uitkijkend naar mijn bed, als ik plots zo'n twintig meter verderop een trots rechtopstaande deelstep me vanop het midden van de stoep zie aanstaren. Hij staat er moederziel alleen de weg te versperren. "Dit is mijn quartier", lijkt hij te willen overbrengen.

Terwijl ik nog aan het twijfelen ben – blokje rond of de straat op? – keert hij zich uitdagend naar me toe. En zonder iemand aan het stuur, ja ik zweer 't, volledig autonoom, gaat zijn koplamp aan, zijn voorwiel de lucht in als een steigerend paard en dan komt die fuckin' deelstep in volle vaart op me afgereden!

Op dat moment kan ik niet anders: met adrenaline door mijn lijf gierend vlucht ik de straat op terwijl die scherp toeterende step me achterna zit. Zo behendig mogelijk slalommend doorheen de drukke Brusselse straten en, moeilijker, tussen alle wandelaars op de piétonnier, tracht ik ze vervolgens van me af te schudden.

Ze, schrijf ik, want eens in achtervolging sluit de ene na de andere aan en ik heb al avonden gehad dat zo'n dertig, ja ik zweer 't, minstens dertig steps me achterna zaten. Met een bende agressieve deelsteps achter me aan stuur ik mijn rolstoel dan op de hoogste snelheid langs het kanaal, steek zonder uitkijken de gevaarlijke Saintelettesquare over om iets verder, op een zeldzaam punt waar geen reling staat, vlak naast het kanaal, zo abrupt mogelijk te stoppen.

En gelukkig werkt het manoeuvre elke keer weer. Rijden-rijden-rijden-stop en hop alle steps wijken uit, los één voor één het kanaal in. Pas daarna kan ik opgelucht richting huis vertrekken, blij maar vermoeid en uitkijkend naar mijn bed.

Ik hoor al eens: mensen die niet in een rolstoel zitten, weten niet welke problemen wij ervaren. Daarom kom ik met dit verhaal naar buiten. Van een vermoeide rolstoeler verwachten dat hij na elk avondje stappen zo'n omtoer doet is echt te veel gevraagd.

Voor mezelf en alle andere rolstoelers in Brussel die wellicht hetzelfde ervaren, zou ik de Brusselse autoriteiten willen vragen: doe alsjeblieft iets aan de deelstepwildgroei. En zowel gebruikers als niet-gebruikers: zet die deelsteps alsjeblieft meer aan de kant. Misschien houden ze zich dan koest.

Alvast bedankt,

Xander Berbé, een Brusselse rolstoeler