Actrice Amber Janssens: 'Meisjes horen niet te verdwijnen in de nacht'

Amber Janssens is een Brusselse actrice. In haar tweewekelijkse column voor BRUZZ reflecteert ze over wat een bijna-dertiger allemaal hoort te weten om niet door de mand te vallen.

56 centimeter: dat is de exacte omtrek van mijn hoofd. Gemeten in de namiddag (een menselijk hoofd ontzwelt na de ochtend) en zonder droogshampoo of volumespray in mijn haar. Een cijfer waarvan ik nooit dacht dat ik het op zak zou moeten hebben. Tot ik mij deze week op volle vitesse een weg baande door het wereldwijde web, op zoek naar een fietshelm.
Deze zomer werd ik aan IJzer voor de zoveelste keer de pas afgesneden door een macho in een décapotable. Of aan Montgomery net op tijd de remmen dichtgegooid. Mijn bewaarengel mag ondertussen overuren beginnen te factureren. Want mijn pedaalprins kust bijna elke dag de Brusselse straten en tramsporen, zonder dat ik ooit iets op mijn hoofd laat rusten.

Onder lichte druk van bezorgde bloedverwanten (en het Instagram-algoritme) beslis ik een helm te bestellen. Anno 2025 lijkt dat een to do die na een kwartier geschrapt is, maar niks is minder waar. Naast de keuzes tussen carbon en composiet, moet ik navigeren tussen modellen die rond, aerodynamisch of elongated zijn. En vooral ook exact weten hoeveel centimeters mijn schedel telt.

Behalve kennis over de planeten en politiek weet je als dertiger dus blijkbaar ook best wat de afmetingen van je lijf zijn. Daarom een kleine spoedcursus. De afstand tussen pols en elleboog komt zo goed als overeen met je schoenmaat. Totale lichaamslengte is plus ou moins dezelfde als die tussen je vingertoppen als je beide armen uitstrekt (mocht je deze column lezen in een overvolle metro in de spits: zeker testen). En de mondopening is bij veel mensen net groot genoeg om je eigen vuist in te parkeren (opnieuw: niet twijfelen).

Iedereen die de voorbije dagen een krant heeft opengeslagen, weet echter dat een stalen helm of lampen op dynamo niet d’office betekenen dat je veilig thuis raakt. Al zou het wel gewoon zo simpel moeten zijn. Hoeveel berichten zou ik hebben bespaard, mocht ik niet elke keer controleren of de liefdes uit mijn leven hun nest hebben bereikt. Hoeveel uren slaap, terwijl ik met dichtvallende ogen wacht op hun antwoord en livelocaties.

Wanneer ik uiteindelijk in slaap val, droom ik diep van mannen zonder losse handen of moraal. Van verlichte straten. Van een regering die tijdens deze hete zomer wakker wordt uit haar winterslaap. Van vrouwen zonder sleutels tussen witte knokels. Maar ook van vrienden die hun testosteron parkeren en net iets vaker wél inchecken bij elkaar.

En dus: ken je maten. De afstand tussen je zitbotjes, voor een deftig zadel. De omtrek van je hoofd, voor een solide helm. Maar ken ook je maten, als in je copines én copains. Hun plan, locatie en route wanneer ze naar huis pedaleren. Tot we enkel nog rekening moeten houden met fluo en stevige remmen om veilig thuis te komen. Want zo simpel zou het moeten zijn. Mannen horen niet te verdwijnen in de gracht. En meisjes horen niet te verdwijnen in de nacht.