Eerste column rechter Denis Goeman: 'Richt een rechtbank op specifiek voor drugs'

Denis Goeman is rechter bij de Franstalige rechtbank van eerste aanleg in Brussel en geeft tweewekelijks in zijn column een unieke inkijk in de wereld van de Brusselse justitie.

De zomer staat synoniem voor vakantie, zon, strand of andere pogingen om die soms veeleisende job even los te laten. Dat geldt net zo goed voor mij, als magistraat. Toch blijf ik, zelfs vanuit mijn ‘ballingschap’ tussen de wijnranken en olijfbomen van de Provence, verbonden met de Belgische actualiteit, via die vervloekte nieuwsapps op mijn smartphone. En het moet gezegd: de drugsdealers hebben géén vakantie genomen. Om de dag krijg ik wel een melding over een schietpartij in een Brusselse wijk. Op het moment dat ik dit schrijf, zijn er al een twintigtal criminele feiten geteld.

De Brusselse procureur des Konings, Julien Moinil, liet in duidelijke bewoordingen verstaan hoe hard hij zich inzet om Brussel de veiligheid te geven die het verdient. Ook de voorzitter van de Franstalige rechtbank van eerste aanleg van Brussel, Paul Dhaeyer, liet zijn terughoudendheid varen en gaf aan dat hij dossiers rond drugshandel met voorrang wil behandelen. Beiden trokken dezelfde conclusie: door een gebrek aan middelen lukt het niet om het fenomeen doeltreffend te bestrijden, alle inspanningen ten spijt.

Nochtans is er niet veel nodig om een drugsbehandelingskamer op te richten, een specifieke afdeling bedoeld om drugsgebruikers actief op te volgen. Een paar extra administratieve medewerkers en griffiers volstaan. Zo’n rechtbank heeft haar nut al bewezen, onder meer in Gent en Charleroi. De recidive bij gebruikers zou dalen met dertig procent.

Om drugsnetwerken actief te bestrijden, vrees ik echter dat de rekening voor de overheid erg gepeperd zal zijn. Stel je even voor: het dealpunt aan Clemenceau zou tot 30.000 euro per dag opleveren, of goed 500.000 euro maandelijkse winst voor de criminele netwerken. Vermenigvuldig dat met 15 – het aantal belangrijke ‘hotspots’ voor drugshandel in Brussel – en je komt aan een bedrag waar een Lottowinnaar bleek van zou uitslaan. Hoe zou je dan met 150 miljoen euro per jaar voor justitie dit soort maffiaorganisaties echt kunnen treffen?

Los van dat prijskaartje, is het echter aan ons allemaal om te beslissen in wat voor soort samenleving we willen leven en onze kinderen willen opvoeden. Zeg dus aan degene die je op een avond een lijntje coke aanbiedt ‘om het wat spannender te maken’, dat één op de honderd mensen die op het aanbod ingaat, er een fatale hartaanval van krijgt.

Zeg aan degene die beweert dat je makkelijk 1.500 euro per week kunt verdienen via een verleidelijk aanbod op Snapchat – in ruil voor het afleveren van wat pakjes – dat die dertig biljetten van 50 euro misschien wel besmeurd zijn met het bloed van een jongen die het slechte idee had om ‘waren’ op de ‘verkeerde stoep’ te verkopen.

Drugs zijn een zaak van justitie, van politiek, maar vooral van maatschappelijke keuzes.