Rechter Denis Goeman: 'De gerechtelijke wereld fascineert evenveel als ze afschrikt'

Denis Goeman is rechter bij de Franstalige rechtbank van eerste aanleg in Brussel en geeft tweewekelijks in zijn column een unieke inkijk in de wereld van de Brusselse justitie.

Gewoonlijk sla ik elke uitnodiging voor een werkgerelateerd evenement af. In mijn vrije tijd vind ik het leuker om me te ontspannen dan opnieuw zowat dezelfde mensen te zien als degenen die ik elke dag in het Justitiepaleis tegenkom. Het is algemeen bekend: als advocaten of magistraten onder elkaar zijn, hebben ze het in het beste geval alleen over hun dossiers en in het slechtste geval over de meest recente, uit de rechtspraak voortvloeiende controverse rond de eendaadse samenloop van strafbare feiten. Kortom, je verveelt je dood.

Toch maakte ik een uitzondering om woensdagavond naar de voorstelling van het nieuwste boek van drugscommissaris Ine Van Wymersch te gaan in boekhandel Passa Porta. Ik hoef u Ine Van Wymersch niet meer voor te stellen, zo prominent aanwezig is ze in de gerechtelijke communicatie in Vlaanderen en ook geregeld aan Franstalige kant. Zelf leerde ik haar kennen toen ik in december 2013 bij het Brusselse parket begon. Je kon niet om haar heen: ze leidde de communicatiepool van de instelling.

Enkele jaren later stelde Ine me voor om het team van parketwoordvoerders te vervoegen en maakte ze me tot haar rechterhand. Dat leverde een aantal gedenkwaardige momenten op, zoals de dag na de aanslagen van 22 maart 2016, toen we allebei in het crisiscentrum belandden – Ine zou met brio de uiterst moeilijke taak van de coördinatie van de slachtofferhulp op zich nemen – of tijdens de persconferenties in het kader van het beruchte Puigdemont-dossier, waar we nauwelijks nog te zien waren achter het woud van microfoons van de hele Belgische en internationale pers. Sindsdien gaan we elk onze eigen weg: zij door de delicate taak van drugscommissaris te vervullen en ik als rechter bij de Franstalige correctionele rechtbank van Brussel.

We zien elkaar dus niet meer zo vaak, en precies daarom woonde ik met evenveel nieuwsgierigheid als plezier de voorstelling bij van Zwijgrecht, een boek dat ze samen met Fiene Van den Abeele schreef. Het vertelt het verhaal van een jong meisje dat het moeilijk heeft na de scheiding van haar ouders en een sympathieke politieagent ontmoet die haar door het doolhof van de gerechtelijke instellingen gidst. De tekst wordt ongetwijfeld een standaardwerk voor de lessen maatschappelijke vorming in het middelbaar onderwijs. Hij vertelt niet alleen een toegankelijk verhaal voor een breed publiek, maar verduidelijkt ook de rol van de verschillende gerechtelijke actoren (de rechter, de procureur, de advocaat, enzovoort) en de werking van de diverse procedures.

De gerechtelijke wereld fascineert evenveel als hij afschrikt. Daarom moeten we onophoudelijk blijven inzetten op educatie en op communicatie naar het grote publiek. En wie dat als geen ander kan, is Ine Van Wymersch.