'Manneken Pis, maar dan in levenden lijve'

Ik neem mijn oma Betty mee op een rondleiding door Brussel. Ze is nog goed ter been en enorm nieuwsgierig. Met haar leesbrilletje bestudeert ze elke steen en muurschildering tot in het uiterste detail. Daardoor gaan we traag vooruit. Zodra we op het Poelaertplein zijn, genieten we van het adembenemende uitzicht over de stad. In de verte schitteren de negen bollen van het Atomium in de zon. “Oh, kijk! En daar heb je Manneken Pis!” roept mijn oma plots enthou­siast. Ik kijk om me heen, verbaasd. Die staat hier toch helemaal niet? Ik begin te twijfelen. Maar dan zie ik het: achter een struikje staat een man ongemerkt te plassen. Manneken Pis, maar dan in levenden lijve.

Cato Beljaars