Recht tegenover ons appartement in Sint-Gillis woont een gezin uit Pakistan, met vier zonen die al eens energiek achter elkaar aan zitten in hun rijhuisje. De opgroeiende jongens roepen dan dingen die je van de overkant van de straat amper hoort, maar die me als professionele afluisteraar wel doen gokken: zou dát nu Urdu zijn? Het duurde jaren voor ik eens dicht genoeg stond om ze te horen.
“Dadurfjenie! IJ! Lamelos.”
Geen twijfel mogelijk: leerlingen uit het Nederlandstalige onderwijs. Weg exotiek.
Hoewel. Er was nog het mysterie van het raam boven de voordeur, al jaren stuk. Zelfs toen de gevel pico bello gerenoveerd werd, bleef het gapende gat. Waarom, werd me pas onlangs duidelijk, toen ik door de matglazen deur silhouetten zag bewegen in de smalle gang. Eén zoon stond direct achter de deur met een soort bat, klaar om een bal het denkbeeldige stadion uit te keilen. Plots daagde het: mijn Pakistaanse buren zijn gewoon de uitvinders van gangcricket, een Brusselse variante op een sport die in het land van herkomst nog altijd erg populair is. En echte uitvinders laten zich niet stoppen door een gangraam.
Kris Hendrickx
