'Een oude man met een rollator was de weg kwijt, ook figuurlijk'

Het was een barre, grijze dag in december. Ik wandelde door de Depairelaan toen ik hem voetje voor voetje zag voortschuifelen. Een oude man met een rollator, op pantoffels en veel te dun gekleed. Waar de Carrefour was, vroeg hij hijgend toen ik langsliep. Hij was buiten adem en duidelijk de weg kwijt, ook figuurlijk. De naam van zijn rusthuis wist hij nog, maar niet het adres. Ik zocht het op, het bleek vlakbij. Ik mocht in geen geval bellen. Dan zouden ze weer kwaad zijn, zei hij. En hij moest en zou naar de Carrefour. Omdat de man daar op eigen kracht nooit zou geraken, bood ik aan om in zijn plaats te gaan. Wat hij nodig had? Bier, enkele canettes, liefst iets zwaars “om wat vrolijkheid in de dag te brengen”. Zo kwam het dat ik even later bij de kassa stond met vier blikken tripel karmeliet. Ik had nog even getwijfeld, dacht aan het strenge rusthuispersoneel dat vast niet zat te wachten op beschonken bewoners. Maar kom, alles voor een beetje vrolijkheid.

Bettina Hubo