Strijders op de fiets

Ik bevind me met de fiets onderaan de Rogierhelling. Ik moet helemaal naar boven. Een jongeman, niet veel ouder dan ik, rijdt op een elektrische Dott en vertraagt. Hij zegt: “Allez courage, moi je pourrais pas.” En zo begint een lang, bijna hijgend gesprek, tussen het stampen op de pedalen door. De jongeman – pufferjacket, jeans, sneakers – deelt daarentegen gezwind zijn inzichten over de mobiliteit in Brussel. Hij merkt over zichzelf op dat hij als professionele chauffeur – leverancier – niet altijd even geduldig is. Een hele dag achter het stuur zitten kan soms vermoeiend zijn. En dat werkt hij dan uit op anderen in het verkeer. Eenmaal boven, aan de Botanique, blijkt dat we beiden in dezelfde richting gaan, tot hij en ik toch uit elkaar moeten. Als afscheid geven we elkaar al rijdend een vuistje. Niet makkelijk. Grappig, denk ik achteraf. In de wagen zag hij mij misschien op een andere manier. Maar nu, na het werk, op zijn step, komt het tot een gesprek. Chill. Dat geeft moed. Strijder.

Lucien Wautelet