'Zijn ogen stonden helder. Ik kwam hem vroeger weleens laveloos tegen'

Van de rug af gezien was hij het onmiskenbaar: groot, mager, grijs. Ik fietste wat nader en eenmaal op gelijke hoogte, hield ik in. “Dag G.” Hij moest twee seconden graven in zijn geheugen, om te ontdekken wie hem toesprak vanonder die helm. Maar zijn ogen stonden helder, hij had één oorringetje extra. We liepen naast elkaar een eindje verder, en midden op straat wisselden we telefoonnummers uit. Dat ging als volgt: hij belde mij, terwijl ik erbij stond. De vier seconden dat het signaal zich een weg zocht van het ene toestel naar het andere, werd een periode overbrugd van jaren dolen met een plastic zakje, alcohol, stuff. Ik kwam hem in die tijd weleens tegen, laveloos, dakloos, dood, nee, niet dood. Doden bellen niet. Mijn telefoon ging over: een reeks getallen, een nummer zonder naam. Ondanks alle technologie en het wonder van AI kan mijn toestel hem niet identificeren. Ik heb enkel een rug nodig. 

Ann Bogman