Gastvrij Brussel (1): Madeleine (73) stelt al bijna twee decennia haar huis open

Ver weg van het klassieke toerisme ontvangen Brusselaars ook gasten in hun eigen huizen en tuinen. BRUZZ bezocht deze gastvrije stadsgenoten en dook meteen ook in de verhalen van de reizigers die ze ontvangen. Vandaag: Madeleine Rigo’s bed & breakfast in de Europese wijk.

“Ik wou al jaren een chambre d’hôtes (B&B) oprichten. Ik houd zelf erg van die manier van reizen, maar linkte die vroeger vooral aan het platteland,” vertelt Madeleine Rigo, een krasse zeventiger. Ze woont op een boogscheut van de Ambiorixsquare in Brussel. Haar herenhuis met tuin kon ze in 1978 op de kop tikken met haar inmiddels overleden echtgenoot. Sinds de kinderen uit huis zijn, verhuurt Rigo hun oude kamers als studentenkoten en eentje als Airbnb.

“Ik heb de gastenkamer in 2007 voor het eerst te huur gesteld via Bed & Brussels. Het was toen een van de enige chambre d’hôtes in Brussel. Sinds de komst van Airbnb zijn dat er veel meer, maar wel vaak aparte studio’s. Ik deel mijn hele huis.”

Rigo’s gastenkamer op de eerste verdieping bereik je via de gedeelde hal. In de kamer staan twee eenpersoonsbedden, een bureau en een hoop Kuifje-decoratie. In een aanpalend kamertje staat een extra bed, er is een privébadkamer en de tuin is vrij te gebruiken. Het ontbijt krijg je aan de keukentafel.

Dat vergt een beetje vertrouwen, geeft Rigo toe, maar in haar achttien jaar als host kreeg ze zelden moeilijke gasten over de vloer. “Af en toe zijn mensen slordig, maar ik ga toch niet als een conciërge met tien sleutels rondlopen in mijn eigen huis?”

‘Minder anoniem’

“Dit voelt als een terugkeer naar mijn jeugd,” lacht de Italiaan Giuseppe Guerini in het Kuifje-decor van zijn kamer. Guerini werkt voor een Europese vereniging en moet zo’n zestig dagen per jaar in het buitenland zijn, waarvan een groot deel in Brussel. “Soms logeer ik hier drie keer per maand,” zegt hij aan Rigo’s ontbijttafel. Daar helpt haar kleinzoon Damien intussen koffiezetten.

“Ik houd van dit huis. Wanneer je vaak op reis bent, voelt het minder anoniem om bij een vertrouwd gezicht te overnachten dan op hotel,” zegt Guerini. Het is ook goedkoper. “Hotels baseren hun prijzen in deze wijk op goedverdienende eurocraten, maar ik moet hier ook zijn, zonder dat riant loon,” zegt hij. Guerini gebruikt Rigo’s B&B al bijna tien jaar. Hij vond die via een gemeenschappelijke kennis. Echte vrienden noemen ze zichzelf niet, maar met het weerzien volgt altijd een fijne babbel.

“Sommige gasten brengen zelfs cadeautjes mee,” zegt Rigo. Op haar beurt tipt zij hen lokale fietstochten van Cactus of stadstours via het vrijwilligersplatform Greeters. “Ik bezocht met Franse vrienden eens de Cantillon-brouwerij met zo’n gratis gids. Altijd verrassend,” vertelt Rigo.

Mindset

Al is zeker niet elke gast op zoek naar zo’n persoonlijk contact, merkt ze. “Mensen hebben me niet nodig om hun route naar het Atomium uit te stippelen, want dat kan gewoon via Google. Velen zijn overdag op uitstap, aan het werk of vertrekken snel naar een volgende bestemming.” Het ontbijt dat vroeger standaard in de prijs zat, voorziet Rigo nu alleen op bestelling. “Te veel gasten wilden het niet meer.” De gastvrouw gaat bewust niet geheel overstag voor het moderne toerisme. “Ik heb een sleutelbakje voor klanten die ik ken, maar nieuwe gasten wil ik persoonlijk verwelkomen. Ze logeren tenslotte bij mij thuis.”

Madeleine Rigo gebruikt dus wel Airbnb, maar houdt vast aan haar huiselijke aanpak. “Ik vind Airbnb een erg praktisch platform. Gasten zien meteen mijn beschikbaarheden en prijs per nacht, maar ik ben er niet mee getrouwd.” Je kan haar kamer ook via andere wegen boeken. Alles samen is die bijna het hele jaar door verhuurd. “Ik ververs dagelijks lakens en handdoeken, maar je raakt daaraan gewend,” zegt ze. Al het poetswerk doet Rigo zelf.

“Ik weet dat jonge mensen nu kamers verhuren om een deel van hun lening af te betalen of zelfs om geld te verdienen, maar een chambre d’hôtes uitbaten, is een mindset. Je moet het in de eerste plaats graag doen,” vindt Rigo. “Ik heb het geluk dat ik hier niet van moet leven. Ik gebruik mijn inkomsten voor plezierreisjes,” lacht ze. Op de koffietafel ligt een reisgids van Guatemala. “Daar ga ik in november wandelen en bij locals slapen. Zo lang ik de energie heb om te reizen en mensen te ontvangen, wil ik daar zeker niet mee stoppen.”