Huisnummer 541: 'De politici lijken zich niet bewust van wat ze aanrichten'

Deze week zitten we 541 dagen zonder regering en evenaart Brussel het record. We bellen aan bij enkele huisnummers 541 en vragen wat de Brusselaars die er wonen, van dit alles vinden.

Veel straten zijn er niet met een nummer 541. Grosso modo de steenwegen en hier en daar een avenue. Aan het eind van een van de meest statige ervan, de Brugmannlaan, naast het Franse dorpje dat Ukkel-centrum nog altijd is, doet eindelijk eens iemand open. Het is te zeggen, ze zwaait haar raam op de bel-etage open en vraagt wat ik wil. “Mijn mening over het uitblijven van de Brusselse regering? Attends, j’arrive.”

Hoogzwangere Mélodie Michineau (Brugmannlaan 541, Ukkel): 'Zal er nog geld voor kinderbijslag zijn?'

“Dat er na 541 dagen nog altijd geen regering is, is betreurenswaardig”, zegt Mélodie Michineau (38), geboren in het Franse Angers, en sinds 2008 in Brussel. “De politici lijken zich niet bewust van wat ze aanrichten, dat is niet normaal. Ik snap dat het ingewikkeld is, maar dan nog. Ze hebben een verantwoordelijkheid."

De politieke stilstand en schuldenberg hebben een effect op haar persoonlijk leven. Ze wijst op haar bolle buik. “Acht maanden zwanger. Dus ja, ik ben bezorgd. Zal er nog geld voor kinderbijslag zijn, toch een Brusselse bevoegdheid?" Het Gewest moet nu al de federale dotatie bijpassen met eigen middelen, een kloof die groeit. De vrees is dus niet onterecht.

“En het leven is al zo duur”, vervolgt ze. “De crèche zal ons 900 euro per maand kosten. Een hele maand huur extra. In Ukkel kunnen maar één op de negen kinderen in een publieke crèche, de rest moet naar de privémarkt.”

Renolution

Ook de renovatie van het pand waarin ze woont, lijdt onder de Brusselse stilstand. Samen met de bewoners van de twee andere etages willen ze het rijhuis uit 1910 aanpakken. “Er zijn scheurtjes in de façade en het dak moet opnieuw gedaan en geïsoleerd worden. Zoiets kost tienduizenden euro’s. Nu er geen Renolution-premies meer zijn, wordt dat heel moeilijk. Terwijl die renovatie op termijn wel verplicht is.”

Michineau is restaurateur van beroep, gespecialiseerd in boeken, leer en perkament. “Zelfstandig”, zegt ze, “maar dat is geen keuze, net zoals dat bij veel architecten en journalisten geen keuze is. De kunstinstellingen nemen niemand meer aan. En nu krijgen ook de freelancers minder werk. De besparingen zijn goed voelbaar.”

Sint-Gillis

Het was voor haar studies als conservator-restaurateur dat ze naar La Cambre in Brussel kwam. “En om dichter te zijn bij mijn partner, die ik leerde kennen in Parijs”, zegt ze. “Eerst woonden we in Sint-Gillis, niet ver van het Voorplein. Een buurt waar we gek op zijn, we spreken er nog vaak en graag af met vrienden. Maar om er een appartement te kopen, is Sint-Gillis te duur. Dus zochten en vonden we zeven jaar geleden hier iets. Ja, ik wist ook niet dat Ukkel goedkoper was (lacht).”

“We houden van Brussel, maar soms denken we eraan om de stad te verlaten. Het leven is duur en de netheid en veiligheid kunnen beter – vooral in het centrum en laag Sint-Gillis dan.” Een busje met gevangenen rijdt onder luid sirenegeloei voorbij. “Hier is het lawaai een groter probleem”, lacht ze. “Ik hou van deze stad, en vooral van Sint-Gillis. Maar ik ben zelf opgegroeid op het platteland. Die natuur, de rust: moet ik mijn kind dat ook niet cadeau doen? Dat vraag ik me soms af.”

Student Loïc Lange (Boondaalsesteenweg 541, Elsene): 'Sukkelen op de arbeidsmarkt'

Niet zo gek veel verderop slingert de Boondaalsesteenweg zich langs studentencafés en de begraafplaats van Elsene richting zuiden. Het is avondspits en druk in de bars. Na de derde bel te hebben ingeduwd floept het ganglicht aan en komt Loïc Lange (20) opendoen. “De regering? Kort dan, want ik ben aan het werk.”

Lange studeert kunst en styling aan de hogeschool Francisco Ferrer. “Ik merk dat daar nu totaal geen budget meer is voor didactische uitstappen”, zegt Lange. “Studenten moeten alles zelf betalen.” Dat dat geen bevoegdheid is van het Brusselse Gewest, maakt voor hem niet uit. “Er wordt overal bespaard, de teneur is overal dezelfde.”

'Een echte stad'

Zelf woont hij graag in Brussel. “De plek waar ik geboren en getogen ben. Het is een echte stad. Daar hou ik wel van.” Over waarom hij hier op de drukke Boondaalsesteenweg woont, kan hij kort zijn. “Ik zocht een kot en voilà, hier was er een vrij (lacht).”

Zijn leven speelt zich vooral af in Schaarbeek, vlak bij de hogeschoolcampus, en in Elsene. “Hier aan de Cimetière, waar ik in een bar bijklus. Maar ook aan Flagey, waar ik in Théâtre Marni werk, een concertzaal.”

Zelf heeft hij werk, maar ziet hij vrienden die afgestudeerd zijn, sukkelen op de arbeidsmarkt. “Ze vinden niet snel werk”, zegt hij. “Anderen zijn bang om hun leefloon te verliezen waarmee ze nu hun studies betalen. Het zijn moeilijke tijden.”