Culinair ontdekt: mukbang

Twee weken geleden had ik het over samen eten, en hoe belangrijk dat is. Ik heb in het verleden ook veel alleen moeten eten, op dienstreizen, en in de tijd dat ik nog niemand naast mij had. Dat is niet zo vrolijk. Er zijn mensen die daar immuun voor zijn, die zelfs voor hun eigen persoontje alleen kunnen koken, maar zo ben ik niet. Echt smakelijk eten doe je ook door er samen met iemand over te kunnen praten, conversatie aan tafel is essentieel voor de beleving van de dis.

En niet zo lang geleden leerde ik over een nieuw fenomeen: mukbang. Charles Spence schreef erover in zijn bestseller Gastrophysics uit 2017. Die professor van Oxford doet al jaren onderzoek naar hoe de mensen de wereld waarnemen met hun zintuigen: multisensory perception. Hij werd zelfs even beroemd met een Ig Nobelprijs die hij ontving voor een studie over het gekraak van Pringles en de perceptie van versheid die daarmee gepaard gaat. Belachelijk misschien, dat geeft hij zelf toe, maar ondertussen staan grote voedingsbedrijven wél in rij voor zijn adviezen en hulp. Met pakken geld onder de arm!

Mukbang is voor Spence een soort van food porn, je lekker maken met mooie beelden van eten.

Je hebt zeker al mukbang gezien op de sociale media: filmpjes, meestal Aziatische, met doorgaans mooie jonge mensen die … eten. Tegelijk laten zij ook expliciet zien wát ze eten. Ze praten erover (of ook helemaal niet). Het fenomeen begon in Zuid-Korea in 2010 en men schrijft het toe aan mensen die door de omstandigheden alleen moeten lunchen, ver van hun familie of geliefden. En samen eten is in veel Aziatische landen nog belangrijker dan bij ons. Iemand anders zien eten op het schermpje van de foon moet dan maar een substituut zijn voor echt gezelschap.

De streamers die zulke filmpjes online zetten noemen ze in Korea broadcast jockeys en het is big business geworden. Soms zijn ze gesponsord om bepaalde merken in de kijker te zetten, maar vaker is het gewoon anonieme kost, grote ketels krabben en kreeften, bergen noedels of gewoon een boterhammetje. Eén ding wist Charles Spence alvast te melden: wie kijkt naar iemand die eet, eet zelf meer.

Eten met de smartphone in de hand wordt zo helemaal de norm. Want die foon brengt de eter toch een beetje in contact met anderen. Er bestaan zelfs speciale eetkommen, je weet wel, zoals die voor ramen of andere noedels, waar aan de achterkant een speciaal vakje is aan gebouwd waarin je de smart kunt rechtop zetten. Zo kun je twee handen gebruiken terwijl je kijkt. Nog zo makkelijk.