Wat voor hersenschimmen plagen een seniele generaal met een genocide op zijn geweten? Met een fascinerende mix van politiek en legende maakt Jayro Bustamante Guatemala's gruwelijke verleden tastbaar.
Een door de CIA gesteunde staatsgreep veranderde Guatemala in 1954 van een democratie met een regering die wat probeerde te doen aan de extreem slechte verdeling van de rijkdom in een militaire dictatuur. Tijdens een jarenlange burgeroorlog vond een genocide plaats tegen de Maya's.
Generaal Efraín Ríos Montt werd daar in 2013 voor veroordeeld, maar vervolgens in beroep vrijgesproken. Je hoeft die historische achtergrond niet te kennen om La Llorona te waarderen, maar het helpt wel. Regisseur Jayro Bustamante bevestigt na zijn prachtige debuutfilm Ixcanul en het eerbare Temblores zijn kunnen met een beklemmende, politieke spookfilm.
Een sadistische oud-generaal die in beroep is vrijgesproken voor genocide, verschanst zich in zijn landhuis. Het wordt omsingeld en belegerd door Guatemalteken die gerechtigheid eisen. Het kabaal bereikt de oude, zieke man, de boodschap niet. Hij is zijn greep op de realiteit kwijt. Het gros van het personeel is weggevlucht na een incident met een geweer dat ei zo na het leven kostte aan zijn sinistere, burgerlijke vrouw. Wordt hij gegeseld door de spoken uit het verleden of hebben de vreemde verschijnselen wat te maken met de nieuwe dienstmeid Alma, knap vertolkt door María Mercedes Coroy, de inheemse hoofdrolspeelster uit Ixcanul?
De titel is een aanwijzing. La Llorona is een Latijns-Amerikaanse folklorefiguur: een bedrogen moeder die haar kinderen vermoordde, is gedoemd om elke nacht opnieuw huilend naar hun zielen te zoeken. Het is veel uitleg voor een prachtig gefotografeerde, fascinerende, sombere film die expressief en sfeerrijk genoeg is om zonder te kunnen.
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.