'La passion de Dodin Bouffant': (pot)sierlijke ode aan de Franse gastronomie

Het is perfect mogelijk om je aan de mooifilmerij in La passion de Dodin Bouffant te ergeren, maar al veel moeilijker om niet te kwijlen bij het aanschouwen van zoveel gastronomisch genot.

Wie L’odeur de la papaye verte, het met de Gouden Leeuw bekroonde Cyclo of de Murakami-adaptatie Norwegian wood achter de kiezen heeft, weet dat de Frans-Vietnamese filmregisseur Trần Anh Hùng kan toveren met licht en een natuurlijke aanleg heeft tot esthetisering. Die talenten speelt hij volledig uit in een langzaam garende ode aan de Franse gastronomie en l’art de vivre.

La passion de Dodin Bouffant dompelt je onder in de keuken van een Franse chef die zijn leven wijdt aan het perfectioneren van de lekkerste gerechten. Dodin zou heel erg graag de vrouw huwen die zijn keuken al tientallen jaren bestiert. Maar zij wil zich niet binden. Hoezeer ze van elkaar genieten, hoe fel ze elkaar ook respecteren. Het voormalige koppel Benoît Magimel en Juliette Binoche leeft zich met zichtbaar plezier uit in hun personages.

Dat Frankrijk deze film inzendt voor de Oscars en niet het met een Gouden Palm bekroonde Anatomie d'une chute deed een deel van de Franse filmpers steigeren. Nogal wat verstokte cinefielen ergeren zich kapot aan de mooifilmerij, wel heel hoogdravende uitspraken en het te lang uitgesponnen, zwak uitvallende romantische verhaal.

Die ergernis kan niet volledig weggezet worden als blasé. De film flirt soms met het potsierlijke. Alleen kan je bezwaarlijk ontkennen dat het water je in de mond loopt bij het aanschouwen van zoveel in het warmste licht badende gastronomische genot en het aanhoren van de sudderende sauzen en borrelende stoofpotten.

Iemand wat ortolaan?

La passion de Dodin Bouffant loopt vanaf vandaag in de zalen