Last dance: Brussels, lichtvoetig en oprecht

Na de dood van zijn vrouw vindt een zeventiger troost in dansen en brieven schrijven. Last dance van de Brusselse filmregisseuse Delphine Lehericey is lichtvoetig en toch oprecht.

Arme Germain. Eerst verliest de zeventiger onverwacht de vrouw met wie hij een leven deelde. Vervolgens komen de kinderen even regelen hoe zijn dagen er moeten uit zien. Of nog erger, de bemoeizieke buur. Hun betutteling mag goed bedoeld zijn, ze is verstikkend, tactloos en helpt niet. Nog liever reuma en een vleugje vergeetachtigheid dan zo behandeld te worden.

Zonder zijn kinderen iets te vertellen en zonder er de fysieke conditie voor te hebben, meldt Germain zich aan bij het dansgezelschap van de choreograaf La Ribot. Zijn vrouw danste er. Over zijn avonturen en gevoelens schrijft hij haar ook aangrijpende brieven. Die doet hij niet op de post maar steekt ze tussen bibliotheekboeken. Verzacht het de pijn niet, dan kleurt het minstens de dag.

De Zwitsers-Brusselse regisseuse Delphine Lehericey illustreert hoe absurd denigrerend we soms omgaan met ouderen en hoe je soms liever alleen en op jouw intuïtieve manier omgaat met verlies. Ze houdt het lichtvoetig en wisselt met wisselend succes drama met humor en een toefje melancholie af. Sluw bood ze François Berléand, de Franse veteraan met een specialisatie in norse, boze mannen, de kans om eens een veel zachtaardigere kant te tonen. Het eerder sympathieke dan overrompelende Last dance deed het goed in het festivalcircuit.

In de bioscoop vanaf 21 juni