'Mulholland Drive': na 20 jaar opnieuw in de bioscoop

Vraag niet waar David Lynch naar toe slingert met Mulholland Drive. Laat je rijden.

In de fameuze poll die Jeanne Dielman, 23, quai du Commerce, 1080 Bruxelles deze maand uitriep tot beste film aller tijden, eindigde Mulholland Drive op de achtste plaats. Geen meesterwerk van David Lynch deed beter. Zelfs niet Blue Velvet of Lost Highway.

Een 4K-restauratie brengt bioscopen op het lumineus idee om de duistere film opnieuw te vertonen. Twintig jaar discussie, speculatie en analyse hebben het mysterie niet kapot gekregen.

Een ambitieuze blonde nieuwkomer in Hollywood (Naomi Watts) ontfermt zich over een bruinharige vrouw (Laura Harring) die na een dodelijk auto-ongeval op Mulholland Drive haar geheugen kwijt is. Maar na een verbijsterende scène in Club Silencio bevinden we ons plots in andere, zichtbaar verwante werkelijkheid. Dezelfde actrices spelen vrouwen met een andere identiteit. Hollywood is meer dan het decor. Het is de plek waar dromen worden gerealiseerd maar die voor veel dromers ontaardt in een duistere nachtmerrie.

Je kan als kijker al je energie steken in het zoeken naar de in- en uitgang van Lynch’s labyrinth. Maar het is meer abstract schilderij dan braaf verhaal. Je hebt meer aan je intuïtie dan aan je verstand. Niet de bestemming telt, maar de hypnotiserende, verontrustende, kronkelende trip. De cinematografische oerkracht die Lynch ontketent, de plastische en sonore poëzie, maakt er een onvergetelijke bioscoopbeleving van.

In de bioscoop vanaf 21 december