Perfect Days: geluk is ... een perfect gekuist toilet

Het is nooit te laat om je grote vorm terug te vinden. Wim Wenders verwondert met zijn beste film in decennia. Perfect Days capteert het alledaagse geluk van een toiletreiniger uit Tokio.

De Muur splitste Berlijn nog in twee toen Wim Wenders zijn beste films maakte. Zoals Der Amerikanische Freund (1979), Der Himmel über Berlin (1987) of de met een Gouden Palm bekroonde roadmovie Paris, Texas (1984). Op een handvol documentaires zoals Buena Vista Social Club (1999) of Pina (2011) kon de Duitse meester de voorbije decennia amper overtuigen. Groot en aangenaam is dus de verrassing dat hij op zijn 78ste plots de grote vorm van weleer weer te pakken heeft.

Het beeldschone Perfect Days is tegelijk een zielsverwant van Patterson van Jim Jarmusch en een erfgenaam van Yasujiro Ozu die alledaags Japan toonde in grootse, eenvoudige cinema.

Wenders filmt met wonderlijke finesse en elegantie de dagelijkse routine van een zwijgzame toiletreiniger uit Tokio die het geluk vindt in de kleine dingen. Perfect gekuiste toiletten. In de auto naar cassettes met muziek van Lou Reed, Patti Smith of Nina Simone luisteren. Analoge foto’s maken van zonlicht dat wonderschoon door het bladerdek van een boom in het park valt.

Terecht won Koji Yakusho op het Festival van Cannes de prijs voor beste acteur met zijn ontwapenende vertolking van de man die zweert bij eenvoud, mildheid of een goed boek en streeft naar vrede met de dingen.

Een kleinood dat je met het leven verzoent én, beste Brusselse politici, het bewijs dat openbare toiletten in een grootstad tempels kunnen zijn in plaats van gore ellende.

In de zalen vanaf 29 november