Sick of myself: alles voor een like

In het Noorse Sick of myself verminkt een narcistische aandachtszoekster zichzelf voor wat likes. Een zwartgeblakerde satire om te liken.

Een ding moet je de millennials nageven. In het in de zeik zetten van heerlijk onuitstaanbare millennials zijn ze ongeëvenaard. Kijk maar naar het even narcistisch als toxisch koppel in het even zielige als grappige Sick of myself.

Signe is ziekelijk jaloers dat haar vriend Thomas plots in de kunstenwereld doorbreekt met zijn sculpturen van gestolen stoelen. De aandacht die ze van hem kan stelen via een geveinsde notenallergie, brengt haar op ideeën. Wat als ze nu eens louche Russische pillen slikt met een gruwelijke gezichtsverminkingen als mogelijke bijwerking? Alles voor een like.

Het verhaal is net iets te mager en het gespot met ons onbeteugeld narcisme, onze irritant zelfvoldaanheid en onze ziekelijke zucht naar aandacht is iets te simpel om voor deze film naar de bioscoop te rénnen. Maar een grijze muis is het zeker niet. Sick of myself ging vorig jaar in wereldpremière op het Festival van Cannes en inmiddels is regisseur en scenarist Kristoffer Borgli een film met Nicolas Cage aan het afwerken.

Voor subtiliteit en nuance heeft het Noors talent al evenveel plaats als de Zweed Ruben Östlund uit Triangle of sadness. Geen dus. Maar hij ontziet niets of niemand en durft de satire laten ontsporen in horror. Zijn wel heel erg zwarte komedie bijt meer dan eens en heeft dus zelf weinig moeite om de aandacht te trekken.

In de zalen vanaf 5 juli