Het coviddagboek van Fred again.. leidt tot euforische taferelen in de AB

Wat de Rode Duivels enkele uren eerder niet voor mekaar kregen, daar draaide Fred again.. zijn handen niet voor om. De fans in een uitverkochte AB waren verrukt toen de Londense producer en singer-songwriter donkere lockdownmelancholie transformeerde in pure dansvloereuforie.

Een kleine maand geleden zagen we hoe Goldband, de coronarevelatie van de Benelux, dezelfde concertzaal in extase bracht. Fred Dixon alias Fred again.. deed het hen vlotjes na, maar speelt op wereldvlak. De lange rij aan de ingang klonk opvallend internationaal. Iedereen wou deze Fred again.. gezien hebben voor hij alleen nog in heel grote zalen optreedt. Na zijn passage op Pukkelpop was hij dit najaar een van de eerste namen die Rock Werchter vrijgaf voor zijn affiche van 2023.

Met een unieke (re)mix van met synthesizers gefabriceerde dancemuziek en emotionele ontboezemingen heeft Fred again.. zich tijdens de pandemie in een mum van tijd opgewerkt van succesproducer achter de schermen (hij schreef mee aan hits van Georges Ezra, Ed Sheeran, Swedish House Mafia, Stormzy en FKA Twigs) tot household name.

De schaalvergroting is voor de Londenaar, die pas zijn laatste album in de Actual Life-trilogie uitbracht, zowel een zegen als een vloek. In Brussel worstelde zijn razend enthousiast onthaalde postcoronaset sporadisch met de techniek, maar soms ook met die nieuwe status. Veel ruimte voor subtiliteit was er niet. De stillere ambient-achtige interludia die het avontuurlijkst klonken - met een mentor als Brian Eno zou je niet anders verwachten - kwamen vaak niet boven het gepraat en gejoel uit.

Dicht op de huid
Maar de sfeer veranderde steevast als de fans een lap tekst en/of een primaire beat herkenden die voor hen zoveel betekend hadden tijdens de quarantaines. In Dixon vonden ze een gezel die hen voordragend uit zijn eigen coronadagboek persoonlijk aansprak. ‘Marea (we’ve lost dancing)’ werd letterlijk het anthem van een tijdperk. Ook live bleef Fred zijn publiek dicht op de huid zitten. Drie verticale ledschermen, opgesteld achter twee podiumverhogen, waarvan het linkse werd ingenomen door een extra toetsenist, toonden clips waarin gasten videocallgewijs erg close in beeld kwamen en hun vocals inzongen/declameerden of bindteksten meegaven.

Ook de random filmpjes uit de Londense subway en straten, en de door een vlijtige cameraman met zijn smartphone ter plekke geschoten beelden van publiek en artiest droegen bij tot een sfeer waarin samenhorigheid tussen wie op en naast het podium stond primeerde. Al na enkele nummers was Dixon samen met én tussen het steeds wilder wordende publiek ‘Ain’t no love in the jungle’ aan het brullen. Eigenhandig had hij het zelfvoldane idee dat een succesvolle danceact hoger moet staan dan zijn publiek bij het grof vuil gezet.

One Love-boodschap
In het midden van ‘Angie (i’ve been lost)’, nog zo’n uit de kluiten gewassen voorbeeld van dansbare melancholie, zei Gibson aan zijn fans: We sing the same thing again and again and again. Zo vatte hij grofweg de essentie van het kunstje dat hij haast tot in de perfectie beheerst: een melodieuze zanglijn oppikken op straat, op zijn socials, bij vrienden of collega-artiesten en die blijven herhalen tot ze als een mantra de dansvloer kan helen. Melig of diepzinnig maakt nog weinig uit als ook zijn fans er hun Actual Life in herkennen.

Dat Gibson klassiek opgeleid is en live toetsen en percussie meespeelde op zijn bij elkaar gesampelde tracks wakkerde zijn geloofwaardigheid als eigentijds knip-en-plakartiest nog aan. De meezingmomenten van het publiek begonnen naar het einde van de set daarentegen steeds meer op voetbalgezangen te lijken. Fair enough voor de jongen in Lukaku-T-shirt voor ons die alsnog een portie euforie mee naar huis nam. Gedragen door de One Love-boodschap die hier echt in de lucht hing tijdens slotakkoord ‘Billie (loving arms)’ kon hij misschien zijn armen nog om iemand heen slaan.

Fred again.., gezien op donderdag 1 december in de AB