Pavement speelde de spijkers uit de plancher van het Koninklijk Circus

Rust mondt bij Pavement niet uit in roest. Meer dan tien jaar na zijn vorige passage in Brussel speelde de band met vernieuwde energie een bloedmooi concert.

Is Pavement als oude wijn? De Amerikaanse band lijkt beter te worden met de jaren. Sinds zijn vorige comeback in 2009 zijn de haren nog wat grijzer geworden, de kruinen uitgedund, maar zijn knullige-jongens-met-rockgitarensound glom in het Koninklijk Circus als nooit tevoren.

Pavement positioneerde zich in de jaren 1990 met zijn lofi ‘slackerrock’ vol stuurse gitaarriedels en cryptische ironie ergens in een niemandsland, weg van de zwaarte van de grunge en de egoclashes van de britpop. Sonic Youth met meer melodie, Weezer zonder de geekyness, de missing link tussen The Velvet Underground en The Fall.

Hits scoorden de Californiërs niet, maar met de vijf albums die ze uitbrachten tussen 1992 en 1999 creëerden ze wel een kanjer van een cultreputatie. Vandaag echoot hun rafelige sound bij indiebands als Parquet Courts en Car Seat Headrest. Of in alle gitaargroepjes die anno nu zo gretig uit de nineties graaien. Zelfs zestienjarige kids kennen Pavement dankzij zijn TikTok-hitje ‘Harness your hopes’.

Oerschreeuw
In Brussel wuifde de groep nog een keer alle rockclichés weg, met dwarse songstructuren en lak aan pose. Alleen toen frontman Stephen Malkmus, die op zijn 56e nog steeds zijn slungelige tienerlijf niet helemaal van zich heeft afgeschud, even met zijn armen zwaaiend het publiek ophitste tijdens ‘Gold soundz’, dacht je: hij is toch een rockster.

In 1999 had hij de stekker uit Pavement getrokken na hun concert op Coachella. Een stel handboeien rond de micro drukten uit wat hij dacht: “Dit is hoe het voelt om al deze jaren in een band te spelen.” Maar nu Malkmus zijn troepen maar om de zoveel jaar sommeert, oogt hij bevrijd.

De zanger en zijn confraters etaleerden de speelse gretigheid van jonge veulens. De hele tournee lang gooit de band elke avond zijn setlist door elkaar, en dat was nu niet anders. ‘Hits’ wisselden af met deep cuts. Het zittende publiek veerde al na één song recht om mee te zingen met de “oewoehoes” van ‘Cut your hair’, een nummer dat de draak steekt met imago in de muziekindustrie. Wingman Bob Nastanovich, leesbrilletje om de nek, brulde de boel bij elkaar met een oerschreeuw waar je niet van terug had.

Vuisten in de lucht
Telkens als Pavement in winterslaap gaat, lijken de bandleden zich alleen maar te bekwamen op hun instrumenten. Malkmus toverde de ene bloedmooie solo na de andere uit zijn gitaar in songs als ‘Stereo’ en ‘Starlings of the slipstream’. Typisch Pavement ook: de boel leek in elkaar te stuiken, tot alle puzzelstukken in elkaar pasten, de vuisten in de lucht gingen en de spijkers uit de plancher trilden.

Halfweg de set werden de songs minder compact en de jams langer. ‘Folk jam’ nestelde zich fraai ergens tussen de wietwolken van Grateful Dead en het hoekige countrygebricoleer van Wilco. ‘Embassy row’, een favoriet van Kurt Cobain, jongleerde met gammele rockriffs alsof Jonathan Richman Keith Richards verving bij The Stones. In de intro van ‘Here’ ontdekte je waar dEUS de mosterd haalde voor ‘Hotellounge’. Of was het omgekeerd?

In de toegift bewees Malkmus met ‘Range life’ dat hij niet altijd nonsensicale shit uit zijn strot perst, maar ook levenswijze poëzie. “I want a range life,” klonk het, “If I could settle down, then I would settle down.” Als hij ooit stopt met geniale concerten te geven, mag hij dat doen.

Gezien op 7 november in het Koninklijk Circus