Review: rapqueen Little Simz herrijst in het Ossegempark

Little Simz twijfelde even of muziek nog wel haar pad was. In het Ossegempark bewees de Britse rapqueen het tegendeel met een gelaagde, ontroerende en bij momenten vlijmscherpe show.

Op haar nieuwe album getuigt Little Simz over de periode van twijfel die ze doormaakte. Muizenissen die haar er bijna van weerhielden om nog muziek te maken. "Maybe music isn’t just meant for me anymore," klinkt het hondseerlijk in een van haar nieuwe nummers.

Over die malaise was op haar tweede doortocht in het Ossegempark (ze stond hier twee jaar geleden op CORE) niets te merken. We zagen een glimlachende zangeres, die haar tijd nam voor bindteksten, ontroerd werd door alle bijval en een fan de tijd van haar leven bezorgde door haar een nummer te laten meezingen — ook al was haar bijdrage niet erg toonvast.

De Britse rapster toonde zich een kameleon. Ze opende vurig met 'Thief', haar vuist tegen Inflo, de producer met wie ze brak na een financieel geschil. Met 'Code' zette ze het mes nog meer op de keel. Maar daarna nam ze gas terug met het intieme 'Two worlds apart', waarin de drummer zich met de cool van Anderson Paak van zijn meest laidback kant toonde.

Zo viel de show na elk nieuw hoogtepunt telkens weer een beetje stil. Gelukkig was het songmateriaal zo uitmuntend dat Little Simz daar niet hoefde over in te zitten. Muzikale hoogtepunten zat. 'Enough', bijvoorbeeld, met vette funk in de baslijnen, of 'Young', een punky spoken-wordstroom die evengoed uit de koker van The Streets had kunnen komen.

Voor 'Venom' en 'Mood swings' stuurde ze haar band de coulissen in. De beattape was rauw, industrieel bijna, op de achtergrond tolde een cyborgversie van haar hoofd over het scherm. De wei bouncete helemaal tot achteraan op de donkere hybride van tribale ritmes en percussie.

Daarna was het opnieuw tijd voor de soulvolle Simz, die opnieuw omringd door haar band mijmerde over de kracht van de liefde in 'Free', en hoe we moesten volhouden om in deze meedogenloze wereld overeind te blijven. "There’s a war outside, pray the people go free," klonk het op een laag strijkers.

Die zoete partijen stonden op tape, net als de bijdrage van Obongjayar in 'Lion', dat evenwel niets aan kracht inboette dankzij zijn afrobeatrimes die aan Fela Kuti deden denken. Simz straalde en zette de kers op de taart met 'Gorilla', dat alleen met zijn glorieuze gesamplede blazers overrompelde. Majestueus klonk het, zoals het een rapqueen betaamt.