Carlo en Ingrid: 'Brussel is ons buitenverblijf'

Traditioneel trekken veel gepensioneerden naar de kust, of naar het zuiden. Maar er zijn ook actieve senioren die na hun carrière de grootstad opzoeken. Carlo Valkenborgh en Ingrid Verbeemen kunnen zich sinds een half jaar 'weekend-Brusselaars' noemen.

Carlo Valkenborgh en Ingrid Verbeemen vierden vorig jaar hun zestigste verjaardag. Ze kochten een appartementje in het hart van de stad, vlak bij Sint-Goriks. “De eerste keer zijn we hier blijven slapen na Bal National,” vertelt Ingrid. “Andere jaren gingen we daar ook naartoe, maar dan moesten we nog terug naar Hasselt rijden.” Carlo: “Nu konden we gewoon te voet naar huis, fantastisch!”

Enkele weken later speelde U2 in het Koning Boudewijnstadion. “Ik ben daar alleen naartoe gegaan, met enkel het ticket, mijn identiteitskaart en 20 euro op zak,” zegt Ingrid. “Ik ben tot het einde gebleven en was om halftwaalf thuis met de metro.” Carlo: “Terwijl we vroeger soms pas tegen 3 uur thuis waren omdat we de auto moesten zoeken en de files trotseren. Dan is dit een elegante oplossing.”

De keuze voor Brussel kwam niet uit de lucht vallen. Carlo zat lang geleden op kot in Brussel toen hij fotografie studeerde aan Sint-Lucas. “We kenden elkaar al van in Hasselt en ik kwam af en toe langs,” zegt Ingrid. “Dat was een fantastische tijd. Daarna zijn we jaren niet geweest, tot onze zoon een jaar of zes was. Het was de tijd van Jurassic Park en hij wilde de dino’s zien in het Museum voor Natuurwetenschappen. Ook het Atomium fascineerde hem. Sindsdien zijn we blijven komen in weekends en tijdens vakanties.”

Zich na de studies in Brussel vestigen zagen Carlo en Ingrid echter niet zitten. “We vonden allebei werk vlak bij huis, en waren ook wel honkvast,” zegt Carlo. “We zouden dat toen niet gedurfd hebben en onze ouders zouden dat niet fijn gevonden hebben,” aldus Ingrid. “Nu onze ouders allemaal overleden zijn, is er niets dat ons nog kon tegenhouden. Het is ook dankzij hun erfenis dat we dit konden kopen. Bij de inrichting hebben we dingen van hen gerecupereerd.”

“Alles in het appartement vertelt een stukje van onze geschiedenis, er is een lamp van mijn ouders, een kastje gemaakt van hout uit een school waar Ingrid gewerkt heeft, een stukje van het oude Atomium dat we hebben gekocht … Alles bij elkaar voelt het als thuiskomen,” zegt Carlo.

Het koppel geniet met volle teugen van het stadscentrum en al wat het te bieden heeft op het vlak van cultuur, horeca en noem maar op. Voltijds naar Brussel verhuizen zien ze echter niet zitten, ook niet als ze over enkele jaren met pensioen gaan. “We komen bijna elk weekend, maar net niet vaak genoeg om het vakantiegevoel uit te schakelen,” zegt Carlo. “We willen liever niet het gevoel krijgen dat we hier wonen, ook al is het maar halftijds. We komen naar hier om onze voeten op de salontafel te leggen. Dit is ons buitenverblijf, een veilige haven waar we naartoe kunnen als we er eens tussenuit willen.”

“Daarom wil ik hier geen wasmachine,” vult Ingrid aan. “Het is hoe dan ook onmogelijk om je hier te vervelen. Er is zoveel te doen, overal. Zelfs als je gewoon uit je raam kijkt, is er altijd iets te zien.” Carlo: “Dat kan wel heel surrealistisch zijn. Deze winter hebben we hier een man gezien die eieren over zijn ontblote bovenlijf wreef. We hebben het opgezocht en het bleek te gaan om een reinigingsritueel. Misschien had hij een scheve schaats gereden of zo (lacht).”

Behalve hun werk, houdt ook hun gehandicapte dochter Carlo en Ingrid door de week in Hasselt. “Luna heeft daar een stekje in een dagcentrum,” zegt Carlo. “We hebben daarvoor drie jaar op een wachtlijst gestaan.” Op haar manier geniet zij echter ook mee van het Brussels avontuur. “We gaan graag naar tentoonstellingen en daar leeft zij ook van op. Voor ons is het ook fijn om te zien hoe zij op kunst reageert.” De gezinssituatie heeft er ook mee toe geleid dat verre reizen niet voor de hand liggen. En dan is Brussel the next best thing. “Tot spijt van wie het tegendeel beweert, is Brussel onze enige grootstad,” aldus Carlo. “Je kan je hier in Parijs wanen onder de platanen van de Oude Graanmarkt, of aan de zee als je in de zon een garnaalkroket eet op het Sint-Katelijneplein. En daarna in Cuba als je daar dan ook nog een mojito bestelt. Wat moet je meer hebben (lacht)?”

Lees ook deze twee getuigenissen: