Dit was Couleur Café 2025: Brusselse broeikas van beats, liefde en gehaakte topjes

Heet was Couleur Café, en dat lag niet alleen aan de zon. Terwijl het zweet uit de poriën gutste werd het Ossegempark op temperatuur gebracht door vuurvaste sets van onder meer Little Simz, Omah Lay en Nathy Peluso.

Tijdens de 34e, opnieuw uitverkochte editie van Couleur Café brandde de zon de hele dag op de huid, maar ook op de podia laaide het vuur op. Verschillende artiesten zetten de boel in lichterlaaie met vlammende shows. Maar wat vooral bleef hangen: de warmte van een publiek dat zich in alle richtingen openplooide.

Dat publiek, dat net als vorig jaar alle beschikbare festivaltickets opkocht, oogde bovendien diverser dan ooit. Gekleurd, queer, fluïde, open – elke afkomst, religie, leeftijd of geaardheid leek vertegenwoordigd, van kinderen op de schouders tot zestigers in festivalmodus. Een brede mix die helemaal tot zijn recht kwam in het Ossegempark, dat met zijn vele hoeken en verborgen plekjes een perfecte achtergrond bood om te ontdekken, te ontspannen en te verbinden.

Wie even wilde ontsnappen aan de drukte voor het podium, kon zich uitleven in de boksring, tricks proberen op de skateramp, zijn haar laten knippen, slenteren tussen de geurende foodkraampjes of dansen tussen roze containers in de Tenderdome. Of gewoon: hangen in een hangmat in de Chill Zone, waar de tijd even stil leek te staan. Het groen van het park is bovendien een grote luxe in deze opwarmende tijden.

Bassen als bunker-busterbommen

Couleur Café is altijd het festival van de kleine verrassingen. Neem nu Aili, die onverwacht tussen het gebladerte opdook – niet met haar gebruikelijke synths en beats, maar met een fanfare, een spontane prelude op haar officiële show later die avond. Ondertussen werd er gezweet aan de Dub Stage en de Black Stage, waar de zoemende bassen zich als een bunker-busterbom in de trommelvliezen van de krioelende menigte stortten.

En het bleef zweten. Terwijl het zweet in straaltjes liep, zocht het publiek naar verkoeling: met een waaier, een miniventilatortje met de tekst “Hot bitch alert”, of door even op adem te komen in de schaduw van de Chill Zone. Anderen hielden het bij twee cocktails tegelijk – de drankprijzen blijven opvallend democratisch, met jetons aan 2,80 euro, net als vorig jaar.

De hitte had ook zijn effect op de kledingstijl. We zagen veel gehaakte topjes, en soms zelfs hele outfits die dienst deden als draagbare ventilatie: de wind waaide er zo door. Bij de mannen leek Billy Hargrove uit Stranger things nog steeds als stijlvoorbeeld te gelden: veel geblondeerde matjes, veel snor. En ook: opvallend veel shorts – eindelijk mogen ook mannen hun dijen showen.

Arabische pop

Bij die zomerse temperaturen hoorde een zwoele soundtrack. Couleur Café sprong een paar jaar geleden al mee op de afrobeat-trein, en vandaag haalt het de grootste sterren uit het genre naar Brussel. Davido en Omah Lay waren absolute publiekslievelingen. Met Werrason stond ook een van de pioniers van de Congolese rumba op het podium, een genre dat al sinds de beginjaren tot het Couleur-dna behoort.

Opvallend dit jaar was ook de stevige aanwezigheid van Arabischtalige pop. Dystinct, TIF en Tawsen konden rekenen op luidkeelse meezang, vooral van het jonge publiek. Maar dat segment leek ook nog in opbouw – het festival tast nog zoekend af hoe die scènes en publieken beter kunnen versmelten met het bredere Couleur-verhaal.

Reggae leek wat meer op afstand te zijn – ook op de wei waren er minder dreadlocks te spotten – maar het genre vond toch zijn plek, onder meer via Burning Spear, met zijn tachtig jaar de ouderdomsdeken van het festival, en via Groundation, die het genre een spirituele injectie gaf.

Ook hiphop was ruim vertegenwoordigd. Kofi Stone, Denzel Curry en Blanco (de vervanger van Samara Cyn) lieten hun sporen na, net als Dikke, die de last-minute afzegging van het Argentijnse duo Ca7riel & Paco Amoroso moest doen vergeten. Jazz Brak bracht dan weer zijn meest persoonlijke set ooit. Tien jaar na zijn eerste passage met Stikstof stond hij nu met zijn volledige familie op het podium – een moment van collectieve trots en emotie.

Politieke statements

Niveau4, de jaarlijkse showcase voor jong, lokaal talent, bewees opnieuw haar nut. De Colombiaans-Brusselse Drea Dury viel op met een vanzelfsprekende blend van afrobeat, latin trap, pop en r&b – een naam om te onthouden.

Opvallend was ook het aantal vrouwelijke acts die het publiek in beweging brachten. Little Simz bewees opnieuw haar suprematie als Britse rapper: technisch scherp, charismatisch, en gedragen door een band die als een pletwals door de set rolde – met een opvallende sterrol voor haar bassiste.

De Brusselse jonge belofte Camille Yembe kreeg het publiek in The Fox tweemaal op de knieën én terug recht, en Nathy Peluso tekende op het hoofdpodium voor een wervelend, zelfs majestueus spektakel.

Haar show was één groot moment van vrouwelijke kracht. Grote politieke statements bleven verder grotendeels achterwege, zeker vergeleken met het gelijktijdige Glastonbury, waar artiesten zich luid uitspraken over Gaza. Op Couleur Café bleef het bij enkele signalen. Dino D’Santiago droeg een ‘Free Gaza’-shirt en bracht een pakkende cover van Bob Marleys ‘Redemption song’. Little Simz stak het publiek een hart onder de riem met vurige raps en een oproep om sterk te blijven in donkere tijden.

Ritme als antwoord op haat

De scherpste pleidooien kwamen van Dikke en Baloji, die hun afschuw over het geweld in Gaza niet onder stoelen of banken staken. Baloji declameerde zijn liefde voor Congo, kwam op voor vrouwen door zich te hullen in exuberante jurken, maakte een vuist voor minderheden, queers, en nam tegelijk racisten, homofoben en zwijgende regeringen onder vuur. Maar ook bij hem gold: het dansen kreeg voorrang op het manifest. Ritme als antwoord op haat.

En misschien is dat net wat Couleur Café zo bijzonder maakt. In een wereld die steeds meer lijkt te verkruimelen, biedt dit festival een warme, open oase. Geen plat escapisme, maar een plek waar verschil vanzelfsprekend is, waar taal geen grens vormt, en waar mensen elkaar vinden in muziek, zweet en glimlach. Een bubbel, ja, maar een waar je met plezier nog even in wil blijven hangen.